Er komt bovendien een nieuwe film van Luc Besson, onder andere bekend van de overdadige sciencefictionfilm The Fifth Element en de Arthur en de Minimoys-animatiefilms. Voorjaar 2010 verschijnt in Frankrijk Adele Blanc Sec, gebaseerd op het gelijknamige stripverhaal (dat ik niet gelezen heb). Het gaat over een Franse journaliste en avonturier voor de tweede wereldoorlog, die (schijnbaar) bovennatuurlijke zaken oplost. Soort van Sherlock Holmes meets Indiana Jones meets Hellboy (volgens een filmsite), maar met een vrouw in de hoofdrol. Hier de teaser trailer. Er komt ook een pterodactiel in voor, wat mijn enthousiasme aanmerkelijk groter maakt!
Het is bekend dat grote zoogdieren die op eilanden leven vaak dwergvormen aannemen (zo zijn er van eilanden uit de middellandse zee fossielen bekend van dwergolifanten, dwergherten en dwergnijlpaarden). De bekende Floresmens (of 'hobbit') is er een mooi en intrigerend voorbeeld van. Maar nog veel interessanter is het feit dat hetzelfde lijkt te gelden voor dinosauriërs. Zo is er een eendensnaveldinosaurus gevonden die waarschijnlijk leefde op een Europees eiland, die inderdaad kleiner was dan verwanten, en enkele bijzondere aanpassingen vertoonde aan voorpoot en bek! Het idee dat dinosauriërs op eilanden ook nieuwe soorten vormden, suggereert dat er potentieel nog veel, veel meer soorten te ontdekken zijn.
Michael Crichton, de schrijver van Jurassic Park, blijkt over een voorspellende gave beschikt te hebben. In zijn boek komt namelijk een dinosaurus voor die gif blijkt te spuwen. En nu hebben wetenschappers inderdaad een dinosaurus ontdekt die (hoogst waarschijnlijk) giftig was! Het gaat om de Sinornithosaurus. In de schedel van deze kleine verwant van de Velociraptor (en van de Archaeopteryx en dus van moderne vogels) troffen de onderzoekers tekenen van klieren, door een kanaal verbonden met de tand, die gegroefd is op een wijze die overeenkomt met giftige slangen en hagedissen. Ze gaan nu na of er meer van deze kleine roofdinosaurussen zijn die gifklieren bezaten.
Een andere theologische bespreking van Avatar, uit de New York Times nog wel! De bespreking gaat vooral in op het contrast tussen de persoonlijke God die met kerst in de wereld komt, en de patheistische visie van Avatar, waarbij de mens het uiteindelijk moet hebben van de onpersoonlijke natuur. Deze laatste visie wint aan populariteit, maar brengt ze uiteindelijk werkelijke hoop? "Religion exists, in part, precisely because humans aren’t at home amid these cruel rhythms. We stand half inside the natural world and half outside it. We’re beasts with self-consciousness, predators with ethics, mortal creatures who yearn for immortality. This is an agonized position, and if there’s no escape upward — or no God to take on flesh and come among us, as the Christmas story has it — a deeply tragic one."
The Christian Monist vraagt zich af waarom we als christenen altijd ons best doen een gladde schijnwerkelijkheid op te houden. 'Alles okee, niets aan de hand, ik voel me geweldig.' Terwijl God, als Hij er is, de God van de Waarheid is. En zich dus bevindt aan de andere kant van het tapijt: waar de losse draden zichtbaar zijn, de kronkels, de fouten, de waarheid.
