Ik ga er geen boekbespreking van schrijven. In plaats daarvan wil ik een paar citaten aanhalen.
Wij denken dat het evangelie toebehoort aan vrome en fatsoenlijke mensen ... maar: Het koninkrijk is niet als een exclusieve, goed onderhouden buitenwijk met exclusieve regeltjes over wie daar wel en niet mogen wonen ... dit zijn de gasten: zondaars.
Het goede nieuws betekent dat we kunnen ophouden met liegen tegen onszelf.
We zijn allen even zeer bevoorrechte als rechteloze bedelaars aan de deur van Gods genade.
Echte zelfaanvaarding wordt niet ontleend aan de kracht van positief denken, aan mentale spelletjes of populaire psychologie. Het is een daad van geloof in de God van de Genade.
Het probleem met onze idealen is dat als we er volledig naar proberen te leven, we onmogelijk in de omgang worden.
Als we onszelf accepteren zonder ons druk over onszelf te maken, geven we gewoon uiting aan de realiteit. Mens zijn betekent arm zijn. Als een man of vrouw werkelijk eerlijk is - niet slechts ermee bezig- dan is het praktisch onmogelijk hen persoonlijk te beledigen. Er is bij hen niets te beledigen. Zij hebben niets om trots op te zijn.
Onze diepe dankbaarheid aan Jezus wordt niet geuit door kuis, eerlijk, nuchter of respectabel te zijn noch door naar de kerk te gaan, de bijbel te citeren of psalmen te zingen, maar door diep en fijngevoelig respect voor elkaar.
Het alternatief waarmee de confrontatie met de waarheid uit de weg wordt gegaan is altijd een bepaalde vorm van zelfvernietiging ... om de gevangene te kunnen bevrijden, moet eerst de gevangenis benoemd worden.
Eerlijkheid voor God vraagt dat we het meest fundamentele risico van het geloof nemen dat mogelijk is: het risico dat God goed is, dat God ons onvoorwaardelijk liefheeft. Juist in het nemen van dit risico herontdekken we onze waardigheid.
Als we vrede hebben gesloten met onze gebarsten menselijkheid ... zijn we in staat om in anderen te tolereren wat we tevoren in onszelf als onaanvaardbaar zagen.
Niet een van mijn tekortkomingen in trouw bleek fataal te zijn. Telkens weer heeft radicale genade mij vastgegrepen in het diepste van mijn wezen, mij geleid tot het aanvaarden van de verantwoordelijkheid voor mijn ontrouw en mij teruggebracht naar de vijfde stap van het AA-programma: tegenover God en een ander menselijk wezen en mezelf erkennen wat ik precies verkeerd heb gedaan.
De meest volwassen christenen die ik heb ontmoet, zijn diegenen die gefaald hebben en hebben geleerd met gratie voor hun falen te leven.
De eerste stap naar geestelijke verjonging begint met het aanvaarden van het stadium waarin u bent en met het blootstellen van uw armoede, breekbaarheid en leegte aan de allesomvattende liefde van God.
De 'ragamuffin' weet dat hij een tollenaar is en dat een weigering om dat te erkennen hem tot Farizeeër zou maken.
