Eerste lustrum van mijn blog

Vandaag is het vijf jaar geleden dat ik deze blog in het leven riep. Een paar jaar eerder had ik al eens enkele maanden geblogd op het weblog Tol Eressea, met filmbesprekingen en wetenschapsnieuws vooral draaiend om verwondering en verlangen, maar op die plek was al meer dan twee jaar geen bericht verschenen. Ik had aan de een of twee trouwe lezers wel beloofd dat ik door zou gaan met schrijven, maar het lukte me niet de discipline op te brengen. Het bloed bleef echter kruipen waar het niet gaan kon. Regelmatig zag ik films die me aan het denken zetten en waar ik mijn gedachten over op papier wilde zetten. En in 2010 zou een nieuw boek van mij verschijnen (het eerste sinds Het Wrak in 2002). Een zichzelf respecterend schrijver moest toch zeker op het internet te vinden zijn, zo bedacht ik me. De naam van mijn boek zou ook de naam worden van mijn blog: Indrukwekkende Vrijheid. De presentatie van de bundel Hete Hangijzers op 25 november 2009 was een mooie aanleiding voor het eerste bericht online. Het was niet veel meer dan een aankondiging.
De eerste maand had ik nog moeite om een goede manier van werken te vinden voor mijn blog. Ik plaatste wetenschapsnieuws en links, en probeerde het thema van mijn vorige blog weer centraal te stellen, maar dat bleek te beperkend. Ik besloot uiteindelijk te gaan voor een combinatie van overdenkingen (soms in de vorm van series), film- en boekbesprekingen en opsommingen van interessante links. Daarnaast plaatste ik berichten met foto’s. De eerste maanden zelfs gemiddeld een keer per dag. Mijn vrouw merkte wel eens op dat ze zich toen ze mijn blog voor het eerst las, afvroeg wanneer ik eigenlijk sliep. Het was ook wat te veel. Na mijn Indiareis in 2010 en de publicatie van mijn boek raakte ik in een dip en schreef ik een tijdje niet. Gelukkig lukte het me dit keer wel om de draad weer op te pakken. Om potentiële lezers van mijn berichten te bereiken had ik ondertussen Twitter ontdekt. Later kwam Facebook daar ook nog eens bij. Er ontstonden vaste tradities op mijn blog, zoals het ‘nieuwjaarsbericht’, waarin ik terugkeek op het afgelopen jaar en vooruitkeek naar het volgende jaar. En het ‘valentijnsdagbericht’, dat ik plaatste om mijn frustratie met die dag te uiten zolang ik zelf nog vrijgezel bleef. En de traditie van wel erg lange filmbesprekingen, tussen de 2500 en 3000 woorden. Tja, wie mijn blog bezoekt, weet ondertussen wel wat hij of zij kan verwachten, hoop ik.
Het is interessant, vind ik, berichten uit die eerste jaren weer te lezen. Ik herken veel van de thema’s waar ik nog steeds mee bezig ben: de liefde van God, de betekenis van vrijheid, worstelingen met de kerk, en analyse van mijn onzekerheden. Maar ik kan ook zien dat ik in die jaren een stuk verder ben gekomen op de toen ingeslagen weg, en dat er zich steeds nieuwe perspectieven aandienden van waaruit ik deze onderwerpen kon bezien. Zo deed op een bepaald moment het thema van het ‘Grote Verhaal’ de intrede, geïnspireerd door de kracht van verhalen om de overtuigingen en verlangens van mensen om te vormen. Dit leidde tot de langste serie berichten op mijn blog in het najaar van 2011 (‘Terug naar de basis’). En deze serie berichten is weer de basis voor een nieuw boek dat ik schreef in 2012, en waar nu een uitgever interesse in heeft (als het mij lukt het te herschrijven). De naam van mijn blog veranderde ik in de titel die je hierboven kunt zien staan. In 2013 werd ik geboeid door het verschil tussen een transactioneel wereldbeeld en een sacramenteel wereldbeeld, en ook dat werd het uitgangspunt voor enkele series van berichten en overdenkingen.
Sinds het najaar van 2012 ben ik me ook weer intensiever gaan bezighouden met het schrijven van fictie. Zo voltooide ik mijn project van SF-verhalen over de eindtijd, en mijn fantasyduologie ‘De Krakenvorst’ (dat ik nu naar uitgevers heb opgestuurd). Deze nadruk op fictie leidde ertoe dat ik minder tijd had voor mijn blog. De berichten met foto’s en links hadden al het onderspit gedolven, en ik concentreerde me nu op de filmbesprekingen. Daarnaast publiceerde ik een SF verhaal in delen, mijn persoonlijke boeken en films top 25, en begon ik met het publiceren van gedichten. Verder ging ik boeken recenseren op Goodreads. De frequentie van berichten op mijn blog is ondertussen gedaald tot drie of vier per maand. Veel beter vol te houden dan toen het er nog dertig waren. Hoewel ik minder schrijf voor mijn blog, merk ik bij mezelf nog steeds bij sommige films het onbedwingbare verlangen er een bespreking over te schrijven, en ook de inspiratie voor gedichten is nog niet opgedroogd. Voorlopig zal mijn blog dus op dezelfde voet blijven doorgaan. En wie weet welke transformatie hij doormaakt in de toekomst! Ik kan het niet voorspellen. Het enige dat ik weet is dat ik blij ben een plek te hebben op het internet om mijn hart te kunnen luchten, en ik ben er trots op dat al 52 mensen hebben aangegeven een volger te zijn van mijn blog. Op naar het volgende lustrum!

Stand van zaken

Het staat hier boven zwart op wit (of letterlijk: wit op een gekleurde ondergrond) dat ik mijn blog niet alleen gebruik om filmbesprekingen te plaatsen, gedichten of essays, maar ook om mijn lezers te informeren over mijn andere schrijfprojecten. Maar de laatste keer dat ik een bericht plaatste dat aan dat laatste gewijd was is alweer een paar jaar geleden (behalve de jaarlijkse nieuwjaarsberichten dan). En toch is er voldoende te melden. Ik schrijf namelijk niet alleen voor deze blog. En de komende tijd zullen mijn andere schrijfprojecten er waarschijnlijk zelfs voor zorgen dat het hier weken, misschien wel maanden, stil zal blijven. Gelukkig is er een heel archief van filmbesprekingen, overdenkingen, foto’s en links (zie de balk hiernaast) die je kunt doorspitten als je tijd over hebt.

De reden waarom ik waarschijnlijk minder tijd voor mijn blog kan vrijmaken, is een hele mooie. Een uitgever heeft interesse getoond in ‘Wat als God je verhaal vertelt’, het persoonlijke theologische en filosofische boek dat ik in het voorjaar van 2012 heb geschreven. Het heeft bijna een jaar bij een uitgever gelegen die uiteindelijk besloot er niets mee te doen, maar nu heb ik wel een positieve reactie gekregen. De redacteur zei zelfs dat ze bij hun uitgeverij elke maand wel meerdere manuscripten toegezonden kregen, maar dat die van mij de beste was van heel 2013, en dat ze graag met mij in zee wilden gaan. Maar er moest nog wel het een en ander aan gebeuren. Zo herhaal ik mezelf nogal eens, en was er op de structuur van mijn betoog ook veel aan te merken. Dus ga ik met de redacteur aan de slag om het manuscript te herschrijven. Ik heb nu een opzet van het boek gemaakt waar ik tevreden over ben (na veel heen en weer mailen), en hoop snel een nieuwe eerste hoofdstuk gereed te kunnen hebben. Ik denk dat mijn boek er beter van wordt. Het zal ook een andere titel krijgen, maar daar ben ik nog niet over uit. Iets als ‘De overwinning van de zwakheid’ - maar mijn uitgever zal daar eigen ideeën over hebben.
Verder probeer ik een uitgever te vinden voor mijn fantasyduologie ‘De Krakenvorst’, die ik vorig jaar voltooide. In het begin van het vorige decennium (2001/2) was ik hieraan begonnen, en was gekomen tot en met het derde hoofdstuk, maar ik had het project nooit afgemaakt. Toen ik in 2012 me weer aan het schrijven zette was het al snel duidelijk dat ik verder moest waar ik was gebleven. En de levenservaring die ik tussendoor had opgedaan heeft ervoor gezorgd dat het een beter verhaal werd dan ik toen kon dromen. Een paar weken geleden heb ik een synposis en het eerste hoofdstuk toegestuurd aan een uitgever die gespecialiseerd is in Nederlandse fantasyliteratuur. Sindsdien controleer ik elke keer gespannen mijn e-mail om te zien of er al een reactie binnen is. Ik ben erg benieuwd. Mocht de uitgever interesse hebben, dan zal ook hier vast een redacteur goede adviezen bij hebben en zal ik tijd nodig hebben om wat zaken te herschrijven. Ik ben er zelf in elk geval heel enthousiast over!
Daarnaast heb ik me voorgenomen om een uitgever te zoeken voor mijn manuscript ‘Het Teken in de Lucht, en andere verhalen uit het millennium’, een bundel SF-verhalen in een gedeelde setting, namelijk de regering van de Autoriteit. Samen bestrijken ze een periode van ongeveer duizend jaar (hint, hint) waarin na een wereldomvattende ramp de mensheid weer overeind krabbelt en op verkenning gaat in het heelal, onder leiding van de Autoriteit en zijn vertegenwoordigers, die vriendelijker zijn dan mensen vaak van ze denken. Het was mijn bedoeling om met deze bundel een alternatief te bieden voor de ‘christelijke eindtijdverhalen’, die vaak hopeloos en triest zijn, en de lezer helemaal niet naar de toekomst laten verlangen. En soms helpt het om oude waarheden te begrijpen om een andere bril op te zetten, bijvoorbeeld die van een SF-verhaal. Verschillende mensen zijn het boek aan het lezen. Mocht geen uitgever de gok durven nemen, dan ga ik onderzoek doen naar mogelijkheden het zelf te publiceren, als e-book of via ‘publishing on demand’. Ik vind namelijk wel dat deze bundel een lezerspubliek verdient.
En dan zijn er nog projecten waar ik dit jaar aan wil beginnen, zoals een bundeling van een aantal filmbesprekingen die ik op deze blog geplaatst heb (en vanzelfsprekend een paar nieuwe), omdat ik denk dat films kijkers meer te zeggen hebben dan mensen zich soms lijken te realiseren. Daarnaast wil ik doorgaan met dichten, en aan het eind van dit jaar kijken of het mogelijk is een bundel te maken en die aan te bieden (via een uitgever of in eigen beheer, via ‘publishing on demand’). Er is ook nog een ander project waar ik ooit aan begonnen ben, maar dat ik nooit heb afgemaakt, het fantasyboek ‘Stefans eerste reis: Het Schaduwzwaard’. Ik merk dat ik nog steeds veel nadenk over de thema’s van dit verhaal, namelijk gepest worden, afwijzing, creativiteit, et cetera, en die gedachten goed in deze vorm kan vangen. En mijn idee voor het verhaal leent zich ook voor verrassende vervolgen, waarvoor ik de ideeën ook al bijna tien jaar met me meedraag. Hoog tijd om het eens op papier te zetten. Dat geldt ook voor de ideeën voor korte SF-verhalen die af en toe boven komen zetten. Mijn aantekenboekje staat vol met notities die nodig moeten worden uitgewerkt. Ik weet niet wat ik hiervan allemaal dit jaar kan doen, maar ik wil er in elk geval mee beginnen.

Ik ben ook op andere manieren creatief. Zo houd ik ook van tekenen. Afgelopen februari ben ik begonnen aan een eigen stripverhaal. Ik tekende als tiener al strips, maar nooit heel serieus. Nu probeer ik er een echt verhaal van te maken, met een goed plot, herkenbare karakters, en verschillende verteltechnieken uit het stripgenre. Het doel is niet om uitgegeven te worden, maar om creatief te zijn, en mijn eigen tekenstijl te verbeteren. Ook hiervoor heb ik een idee gebruikt van bijna vijftien jaar geleden, waar ik nooit aan toe ben gekomen om het uit te werken omdat ik een ‘writersblock’ had. Het was toen al een visueel idee, dat zich prima leende voor verwerking tot stripverhaal. Er komen onder andere reusachtige vissen in voor. Ik heb al vijftien pagina’s af, en het plot begint op gang te komen. Het is een leuke manier om ‘s avonds of in de lunchpauze met verhalen en fantasie bezig te zijn. En wie weet, misschien ontwikkelt mijn tekenstijl zich nog eens zo ver dat ik een eigen ‘graphic novel’ kan gaan tekenen. Of ik ontmoet iemand die graag tekent, die een van mijn verhalen zou willen uitwerken. Daar droom ik ook al lang van!
Verder ben ik mijn aquariumhobby weer serieus gaan nemen. Ik merkte dat ik mijn enthousiasme namelijk neigde te beperken (ook mijn enthousiasme voor schrijven en verhalen in het algemeen). Ik ben echter al van jongs af aan fervent aquariaan, en droom al jaren van de kans meer soorten vissen te houden, en misschien zelfs te kweken. Dus is het plan gerezen om er enkele aquaria bij te nemen. En zelfs een paludarium. Mijn broer Marten gaat voor deze bakken unieke achterwanden maken, met bijvoorbeeld ingebouwde filtersystemen, dus het duurt waarschijnlijk nog een paar jaar voor ze in ons appartement staan, maar de voorpret is al leuk! Ik ben al tekeningen aan het maken van mogelijke inrichtingen! En ik kijk aquariumforums af voor inspiratie.
Ten slotte ben ik na vele jaren eindelijk in het bezit van een Pathe unlimited card! Dat wil zeggen: voor het bedrag van een paar tientjes per maand kan ik onbeperkt naar de bioscoop. En daar ga ik gebruik van maken. Er komen heel wat films uit die ik graag wil zien, en die ik graag meer dan eens zou zien, en dat kan nu! Mijn vrouw heeft ook zo’n kaart, dus dat betekent veel mooie avondjes bioscoop!
De Anglicaanse kerk bevalt ons nog zeer. We proberen zo vaak mogelijk te gaan op zondag (maar niet als we veel andere afspraken hebben, want bij veel stress komt onze slaap in het gedrang). In januari hebben we belijdenis gedaan (confirmation). Ik heb me zelfs als vrijwilliger aangemeld om bijbelpassages te lezen tijdens de dienst. Aanstaande zondag ben ik voor de eerste keer ingedeeld.
Omdat dit alles (inclusief het (her)schrijven) niet alleen geld kost, maar ook tijd, hebben mijn vrouw en ik de keuze gemaakt dat ik een dag minder ga werken. Op mijn werk vond men dit goed, maar omdat er op de afdeling eerst het een en ander moet worden aangepakt, hebben we als startdatum 1 januari 2015 afgesproken. Dit jaar blijft dus nog behoorlijk druk (ook omdat ik weer wat vaker wil afspreken met inspirerende mensen die ik via facebook en twitter heb ontmoet), maar volgend jaar ontstaat er ruimte. Het betekent wel dat ik wat goedkoper moet gaan leven (minder filmtijdschriften en minder bezoekjes aan de coffee company bijvoorbeeld), maar tussen mijn aquaria komt dat wel goed.

Mijn blog blijf ik natuurlijk in de tussentijd onderhouden, zij het onregelmatig. De laatste maanden heb ik weer veel essays geplaatst. Dit zal weer wat minder worden. Ik blijf echter wel gedichten plaatsen en hoop ook weer filmbesprekingen te schrijven. Zo komt de film ‘Transcendence’ eraan, lijkt ‘Noah’ mooie dingen te zeggen te hebben, en zo voorts. Ik kan over de frequentie van bijdrages echter niks beloven. Volg mij op twitter of word vriend op facebook en je blijft op de hoogte! Je krijgt dan ook links naar boekensite Goodreads, waar ik recensies plaats van alle boeken die ik lees. En wil je een keer met me doorpraten over de onderwerpen waar ik over schrijf, of wil je dat ik daar iets over zeg op bijvoorbeeld een jeugdgroep of in de kerk, of wil je dat ik iets over mijn verhalen deel op school of bibliotheek, laat een berichtje achter. Ik maak niet veel reclame voor mezelf, maar ik praat graag over al deze dingen verder, een op een of voor een groep.

Even geen nieuwe berichten

Hallo lieve volgers,
Zoals jullie al konden lezen is mijn schrijfcarriere in een stroomversnelling gekomen. Dit jaar wordt mijn debuut Neptunus opnieuw uitgegeven, gevolgd door het vervolg De Derde Macht. Daar moet ik echter nog wel wat schrijfwerk aan verrichten! Vooral omdat publicatie deze zomer al zou moeten plaatsvinden.
Verder ben ik in de laatste fase van het schrijven van mijn fantasyroman De Krakenvorst, boek 1: Keruga. Ik ben nu bezig aan het een na laatste hoofdstuk. Ik wil dit boek eerst afschrijven. Dan kan ik daarna snel door met het herschrijven van De Derde Macht. En dan staat De Krakenvrost, boek 2: Kartaalmon op het programma.
Maar daar is geen deadline aan verbonden, dus heb ik tegen die tijd weer tijd en energie voor het schrijven van film- dan wel boekbesprekingen. De komende maanden heb ik die echter niet. Dat wil zeggen dat het een paar maanden stil blijft op mijn blog.
Wel zal ik nieuws over mijn boeken hier vanzelfsprekend blijven melden.
Met vriendelijke groet,
Johan Klein Haneveld

2013 brengt geen ongeluk

We hebben het overleefd! De wereld is niet vergaan! Dat betekent dat mijn laatste nieuwjaarsbericht niet mijn laatste is geworden, en ik dit jaar gewoon weer een stukje kan schrijven voor mijn blog waarin ik terugkijk op het afgelopen jaar en vooruitkijk naar mijn plannen en verwachtingen voor de toekomst. En hoewel we (zoals elke eeuw een keer gebeurt) een dertien in ons jaartal hebben, verwacht ik van dit jaar geen ongeluk. Niet meer dan anders in elk geval. We moeten wel realistisch blijven.
Ondanks de apocalyptische voorspellingen van de Maya’s bleek 2012 toch een behoorlijk goed jaar. Voor mij dan, in elk geval. Om te beginnen schreef ik van het voorjaar mijn boek ‘Wat als God je verhaal vertelt. De overwinning van de zwakheid’ - over een voor de lezers van mijn blog vast bekend voorkomend thema, gezien het feit dat ik er eind 2011 een serie over schreef over de titel ‘Terug naar de basis’. De eerste proeflezers van dit boek waren in elk geval vrij enthousiast, en het ligt nu ter inzage bij een uitgever. Ik had echt het idee dat dit boek geschreven moest worden. Hopelijk komt het binnen afzienbare tijd beschikbaar voor jullie om te lezen.
Verder heb ik dit jaar vier korte Science Fiction-verhalen geschreven. Twee daarvan hoorden bij mijn ‘Millennium’-project: een serie samenhangende verhalen over de duizend jaar durende regering van de Autoriteit en zijn vertegenwoordigers. Dat project is daarmee na bijna vijf jaar (ik begon ermee in voorjaar 2008) eindelijk af. Volgens proeflezers zijn de verhalen uit de bundel het beste dat ik tot nu toe heb geschreven. Ook dit project ligt ter inzage bij een uitgever (de uitgever waar ook mijn eerdere verhalen Neptunus en Het Wrak zijn verschenen). Tegelijk heb ik het boek ‘De Derde Macht’ (een vervolg op Neptunus dat zich op Mars afspeelt en volgens proeflezers beter is dan Neptunus) opgestuurd. Ik hoop jullie hierover meer te kunnen vertellen in de nabije toekomst.
Daarna ben ik verder gaan schrijven aan mijn Fantasyproject ‘De Krakenvorst’, dat uit twee boeken zal komen te bestaan. Ik was hier elf jaar geleden al eens aan begonnen, maar het project kwam helaas stil te liggen. Ik heb jarenlang weinig verhalen geschreven. Ik dacht zelfs dat ik mijn inspiratie helemaal kwijt was en dat de fantasie die zo kenmerkend voor me was toen ik tiener was me had verlaten. Dat bleek echter niet het geval. Wel heb ik al die tijd het schrijven van verhalen geen prioriteit durven geven. Ik durfde niet omarmen dat dit werkelijk mijn passie is en mij vervulling geeft. En het blijkt dat de ideeën pas gaan borrelen als je met je verhaal bezig bent, als je erover nadenkt. Als je over bijbelstudies nadenkt, zoals ik veel deed, komen ideeen daarvoor naar boven, maar niet voor verhalen. Toen ik me dat realiseerde, heb ik gekozen voor het schrijven van verhalen. Ik zeg al jaren (ook in mijn nieuwjaarsberichten) dat daar eigenlijk mijn hart ligt - nu breng ik dat ook in praktijk. Ik heb dit jaar al drie nieuwe hoofdstukken geschreven voor het eerste boek van De Krakenvorst, net zo veel als ik er elf jaar geleden al had. En ik merk dat het verhaal nu echt op gang begint te komen. Mijn ideeën zijn om eerlijk te zijn ook beter dan toen, dus misschien is het goed dat ik even pauze heb genomen.
Het enige nadeel van al deze schrijfprojecten is dat ik daardoor minder tijd heb gehad voor mijn blog. In het voorjaar, toen ik bezig was met ‘Wat als God je verhaal vertelt?’ heeft mijn blog helemaal stil gestaan, en in het najaar ook een tijdje. Ik kan mijn aandacht niet teveel verdelen, blijkt. Maar zoals trouwe lezers afgelopen maand hebben gemerkt, heb ik mijn blog niet vergeten. Er zijn dit jaar weer heel wat boek- en filmbesprekingen op verschenen, en zelfs de eerste gamebespreking.
Memorabel dit jaar was verder de reis naar Londen met Bianca, mijn vriendin, waar we genoten van musea, films, lekker eten en goede gesprekken. De reis naar Nieuw-Zeeland die op de planning stond, ging helaas niet door. Maar dat kwam eigenlijk wel goed uit, want het geld van het ticket kan ik beter besteden voor iets moois dat in 2013 staat te gebeuren. Ik heb dit jaar namelijk mijn vriendin ten huwelijk gevraagd. En ze zei ‘Ja’.
Mijn relatie met Bianca heeft mijn leven heel erg verrijkt. We hebben allebei het idee dat we door onze relatie meer onszelf zijn geworden. We hebben onze passies herontdekt en hebben keuzes gemaakt om ongezonde patronen of subassertiviteit te verbreken. We ervaren allebei persoonlijke groei - en ook als koppel. Daar kwamen wel een aantal keuzes uit voort, zoals de keuze om op zondag weer naar de kerk te gaan in Delft. Daar hebben we al een paar keer bijzondere ontmoetingen met de Heer gehad, hoewel er ook genoeg preken waren waarbij ik wel op mijn stoel heen en weer zat te schuiven. Verder hebben we met elkaar veel musea bezocht en genoten van oude en moderne kunst, fossielen en volkenkundige artefacten. We zijn samen naar het theater geweest (mijn eerste toneelstuk van Shakespeare). We hebben genoten van de mooi weer spelen en het jazzfestival in Delft, maar ook van Castlefest, een fantasyfestival dat traditioneel in augustus wordt gehouden. Dat was erg leuk! We zijn ook meerdere keren naar de dierentuin geweest, hebben uitstapjes gemaakt naar boekenmarkten (Dordrecht), boekenbeurzen en de boekwinkels in Amsterdam, zijn naar het Dickensfestijn geweest, en hebben elkaars vrienden en familie ontmoet. Ook waren we vaak te vinden in stripboekwinkels en aquariumwinkels. We hebben samen in de zon zitten ontbijten bij Vrij in Delft, maar we hebben ook vaak samen gezeten bij de Starbucks of bij de Coffee Company, waarbij Bianca las of tekende en ik aan mijn schrijfprojecten werkte.
Daarnaast heb ik dit jaar naast SF en fantasy (ik ben begonnen aan de reeks van George Martin ‘A Song of Ice and Fire’) eigenlijk voor het eerst en door de invloed van Bianca meer gelezen van de klassieke literatuur, vooral die uit de negentiende eeuw: The Brothers Karamazov en Crime and Punishment van Dostoyevski, A Tale of Two Cities van Charles Dickes, The Picture of Dorian Gray van Oscar Wilde, At The Back of the North Wind van George MacDonald en Les Miserables van Victor Hugo, maar ook wat moderner: The Time Travelers’ Wife en Atonement.
Ook wat films betreft heb ik door de invloed van mijn vriendin andere films gekeken dan ik gewend was, wat meer arthousefilms, maar ik heb ook erg genoten van The Dark Knight Rises, The Avengers, Cloud Atlas, en Moonrise Kingdom. Om er een paar te noemen. En van de registraties van het toneelstuk Frankenstein met Sherlock himself: Benedict Cumberbatch. Ik heb het eerste seizoen gezien van A Game of Thrones. En ik heb Mass Effect 3 uitgespeeld!
Mijn werk zorgde wel eens voor uitdagingen dit jaar, vooral in het voorjaar, waardoor ik nogal eens stress ervoer. Maar de omstandigheden die daartoe leidden zijn opgelost, en met een nieuwe manager ga ik met veel meer vertrouwen het volgende jaar in. Omdat ik heb gekozen om mijn schrijven prioriteit te geven, lukt het me ook veel beter om mijn werk de juiste plek te geven en er niet meer wakker van te liggen. Had ik eerder dit jaar nog regelmatig last van slaapproblemen, de laatste maanden slaap ik eigenlijk bijna elke nacht goed. Ook omdat ik aan het schrijven ben gegaan.
En, ik zou het bijna vergeten, maar ik ben dit jaar de trotse bezitter geworden van een MacBook Air! Woohoo!
Wat wel minder was het afgelopen jaar was dat mijn eczeem weer opspeelde, en uiteindelijk leidde tot een bacteriële infectie, wondroos. In het voorjaar ben ik er goed ziek van geweest. En in het najaar nog een keer. Dat was erg schrikken en het heeft me ingeprent dat ik wel goed voor mezelf moet blijven zorgen. Helaas is het een ziekte die een grote kans heeft om terug te komen, en omdat mijn eczeem niet meer weggaat, moet ik er altijd rekening mee blijven houden. Wondroos is ook nog eens stressgevoelig, dus ik heb een extra waarschuwingssignaal, denk ik maar.

Dan mijn vooruitzichten voor 2013. Dit wordt het jaar waarin Bianca en ik zullen trouwen. Dat betekent niet alleen vooruitzien naar een geweldig feest (waarin onze liefde voor fantasy en voor verhalen zeker een rol zal spelen), maar ook voorbereidingen treffen en klussen in huis. Dat is niet mijn sterkste punt en zal best wel wat energie vragen. Ik ben van plan daar een deel van mijn vrije dagen aan te besteden. Maar het zal de investering waard zijn! Geen lange vakanties dus in het vooruitzicht dit jaar, maar wel twee keer Londen (onze favoriete bestemming!).
Het wordt mogelijk ook het jaar van de verschijning van een nieuw boek (dat zou leuk zijn), misschien wel twee (je weet het nooit). Maar het wordt in elk geval een jaar waarin ik veel zal schrijven. Het is mijn bedoeling het eerste boek van ‘De Krakenvorst’ dit jaar af te schrijven. Misschien dat ik voor het einde van het jaar al kan beginnen aan het tweede boek, maar om mijn eigen verwachtingen realistischer te houden geef ik mezelf het hele jaar voor het eerste boek. Maar daarnaast wil ik ook voor mijn blog blijven schrijven. Het is mijn bedoeling zo mogelijk elke week een filmbespreking (of boekbespreking of gamebespreking) te plaatsen op mijn blog. Daarnaast hoop ik voorzichtig mijn gewoonte om foto’s op mijn blog te publiceren weer nieuw leven in te blazen.
Er komen dit jaar namelijk veel films uit die me de moeite waard lijken om erover te schrijven. Animatiefilms als Epic, The Croods, en Monsters University, SF-films als Oblivion, Hunger Games 2, Star Trek Into Darkness en Elysium, superheldenfilms als The Wolverine, Superman en Iron Man 3 (en Kick Ass 2), en dramafilms als Les Miserables (waar ik erg naar uitkijk), Lincoln en meer. Dan zijn er ook de verrassingen en de kleinschaligere films die we zeker ook zullen kijken. Daarnaast kan ik eindelijk het tweede seizoen van Game of Thrones op blu-ray aanschaffen en kijken. Het eerste seizoen was heel gaaf. Ik heb dit jaar minder tijd om te lezen omdat ik meer zal schrijven, maar ik hoop behalve de rest van ‘A Song of Ice and Fire’ en het laatste deel van ‘A Malazan Book of the Fallen’ ook Hard Times van Dickes, Jane Eyre van Charlotte Bronte, The Idiot van Dostoyevsky en Anna Karanina van Tolstoy te lezen. En ik wil ook weer een paar spellen spelen op de PS3. Verder zullen we weer musea en dierentuinen bezoeken, stripbeurzen, fantasyfestivals, jazzfestivals, boekenbeurzen en jazzconcerten. Ook het theater staat een paar keer op onze agenda. We zullen ons dus geen moment hoeven vervelen.
Bijzonder wordt ook het bezoek van mijn Amerikaanse vriendin Lisa aan Nederland. Ik ben benieuwd hoe dat zal zijn en hoe God daar doorheen zal werken.
Op mijn werk wordt mogelijk naar mijn functiebeschrijving (en -waardering gekeken) zodat ik waarschijnlijk officieel eindredacteur wordt. Dat zal me ook weer motiveren. En ik kijk ernaar uit weer 12 mooie tijdschriften te maken. Er zullen vast ook uitdagingen komen, maar die zijn er om aan te gaan.
Kortom, 2013 wordt een bijzonder jaar!
Maar nu eerst Badjasdag, mijn jaarlijks terugkerende traditie van badjas, oliebollen en films - dit jaar een goede gelegenheid om mijn verloofde de Star Wars-films te laten zien!

De overwinning van de zwakheid

Het zal de vaste lezers van mijn blog niet ontgaan zijn dat er hier de afgelopen vier maanden geen nieuwe berichten zijn geplaatst. Ik had wel wat hints laten vallen dat ik me wilde gaan bezighouden met andere activiteiten, maar ik was toen vast van plan om ondertussen ook blogberichten te schrijven, zij het wat minder frequent dan anders. Dat laatste bleek wat optimistisch ingeschat. Ik was namelijk zo enthousiast over mijn nieuwe project dat het al mijn energie en aandacht opslokte. Maar nu is het af, en begin ik weer te denken over filmbesprekingen, foto’s en links. Het bloed kruipt ten slotte waar het niet gaan kan ...

Maar voor ik mijn plannen voor de toekomst van mijn blog uiteenzet, eerst iets over dat mysterieuze project waar ik mij meer dan drie maanden helemaal aan wijdde. Nee, ik heb niet mijn huis opnieuw ingericht, of een vierde aquarium opgezet (hoewel dat laatste wel tot de mogelijkheden behoort voor de komende jaren). Ik heb een boek geschreven.
Het was ook hoog tijd dat ik de pen weer op papier zette (of de vingers op het toetsenbord). Ik merkte (en mijn lezers zullen het ook wel hebben gemerkt) dat de laatste maanden voor mijn laatste bericht steeds dezelfde thema’s terugkwamen op mijn blog. Thema’s als de kracht van verhalen, wilskracht, zwakheid en de onvoorwaardelijke liefde van God die ons verandert. Maar hoe lang mijn bijdragen daarover ook waren, het lukte me toch niet om tot de kern te komen. Als je voor het internet schrijft blijf je noodgedwongen redelijk oppervlakkig. En dit waren zaken die voor mij niet op de oppervlakte moesten blijven, maar een stevige onderbouwing moesten krijgen. Anders zou ik er steeds opnieuw naar moeten terugkeren. De ideeen waren zo groot dat ik ze niet kon afdoen met een paar paragrafen. C.S. Lewis heeft eens gezegd: “I was pregnant with book, as a woman is with child.” Dat voelde ik ook zo. Er zat een onderwerp in mij, dat naar buiten moest komen. En uiteindelijk werd de druk zo sterk dat ik niets anders kon dan gaan schrijven.
Het resultaat draagt de voorlopige titel De Overwinning van de Zwakheid. Wat als God jouw verhaal vertelt? Ik betoog erin dat wij in alles wat we doen worden gedreven door verlangen. Wat wij verlangen, wordt bepaald door de betekenis die de wereld en andere mensen voor ons hebben. En die betekenis is afhankelijk van de verhalen die wij over hen vertellen. De verhalen die wij zelf vertellen, zijn echter noodzakelijk zelfzuchtig van karakter. Wij staan erin centraal, en andere mensen worden beoordeeld naar hun betekenis voor ons, ten goede of ten kwade. Maar wat als wij niet alleen verhalen vertellen over de werkelijkheid? Wat als de Werkelijkheid zelf een verhaal is? Dan zou onze vrijheid erin bestaan dat we de plek innemen die hoort bij het verhaal dat over ons verteld wordt. Ik geloof dat Jezus deel is geworden van het Verhaal van de Werkelijkheid, om ons te vertellen wat het verhaal is dat de Schepper vertelt. Het is het verhaal van Gods onvoorwaardelijke liefde. Liefde die licht doet schijnen in de duisternis. Liefde die betekenis geeft aan wat het uit zichzelf niet heeft. Liefde die leven geeft uit de dood. Deze liefde is volledig zichtbaar geworden in de dood en opstanding van Jezus. En Hij roept ons op Hem op die weg te volgen. Hij roept ons op onze kleine verhalen los te laten, en te luisteren naar het Verhaal dat God vertelt. Hij roept ons op onze zwakheid te erkennen, en ons afhankelijk op te stellen van Gods kracht. Hij roept ons op te sterven, in de verwachting van de opstanding. Aan de ene kant maakt deze weg een einde aan alle tot mislukken gedoemde projecten waar wij ons zelfbeeld van laten afhangen, aan de andere kant opent deze weg de deur naar werkelijke onvoorwaardelijke liefde. Want ook de wereld en onze medemensen zijn deel van het verhaal dat God vertelt. Ook zij hebben eeuwige betekenis omdat God hen liefheeft. En als wij hen zo zien, zullen wij hen ook gaan liefhebben. Ons verlangen is veranderd, en dus verandert ons gedrag. Ik geloof dat dit het beste verhaal is dat over de werkelijkheid verteld kan worden, en daarom geloof ik erin. Daarom geloof ik in de Verteller, in Jezus.
Het manuscript ligt nu bij de enkele proeflezers. De eerste reacties zijn in elk geval positief. Maar ze lezen het boek natuurlijk ook kritisch door. Ik hoop dit najaar hun opmerkingen te kunnen verwerken. Als het manuscript gecorrigeerd is, zal ik op zoek gaan naar een uitgever. Het zou dus nog even kunnen duren voor de volgers van mijn blog het ook in handen kunnen houden. Maar ik hou mijn lezers natuurlijk op de hoogte van de vorderingen.

Nu heb ik ook weer tijd om me met andere creatieve uitingen bezig te houden. Ik realiseerde me de afgelopen maanden weer eens hoeveel ik eigenlijk houd van verhalen - zowel het lezen ervan als het schrijven ervan. Ik hoop de komende maanden de laatste twee verhalen van mijn Science Fiction-project ‘Millennium’ te schrijven. Daarnaast ben ik een paar jaar geleden begonnen aan een fantasyverhaal. Ik raakte in een dip en ben er toen mee gestopt, maar het idee is me steeds bijgebleven. Voor mijn gevoel ben ik nu op een plek aangekomen dat ik ook de rest van het verhaal kan vertellen. En ik heb meer verhaalideeen om te gaan uitwerken.
Daarnaast wil ik weer schrijven voor mijn blog. Dat zal voorlopig in elk geval een wat andere vorm hebben dan in de periode voor mijn afwezigheid. Ik merk dat ik op dit moment zelf weinig behoefte heb aan het schrijven van lange overdenkingen en betogen (waarschijnlijk omdat ik bij het schrijven van mijn boek een paar maanden lang niets anders heb gedaan). Wat ik de laatste maanden echter wel gemist heb, is het schrijven van filmbesprekingen. Ik hou namelijk niet alleen van het schrijven van mijn eigen verhalen, maar ook van het nadenken over de verhalen van anderen. Ik hoop vanaf nu dus weer elke week een beschouwing over een film op mijn blog te plaatsen. Een van mijn ideeen voor de middellange termijn is om een boek te maken met een collectie van filmbesprekingen van mijn blog (en een aantal nieuwe, voor wie mijn blog van A tot Z kent). Ik denk dat het interessant is voor gelovigen om na te denken over de cultuur waar in ze leven. Niet alleen zodat ze kunnen kiezen wat ze gaan kijken als ze in de videotheek staan, maar ook zodat ze inzicht krijgen in de beelden waardoor zijzelf en hun medemensen worden beïnvloed en de manier waarop het Grote Verhaal daarin (al dan niet) wordt weerspiegeld. Ook van dat project zal ik mijn volgers natuurlijk op de hoogte houden.
Verder blijft mijn blog natuurlijk een plek waar ik mijn foto’s kan publiceren (en het elke week plaatsen van een of twee berichten met foto’s biedt mij een stok achter de deur om ook daadwerkelijk met mijn camera in de hand op pad te gaan en vast te leggen wat ik ontdek). Ook lees ik vaak nieuwsberichten en artikelen op internet waar ik door aan het nadenken wordt gezet, en ook die wil ik blijven delen met de lezers van mijn blog. En ik vind het altijd leuk om met mensen in contact te komen en van gedachten te wisselen, en ook daar is een blog een geschikt medium voor, dus ik hoor graag van jullie.
Al met al is dit een wat uitgebreide manier om het volgende te zeggen: “Ik ben terug.”
Maar waarom iets makkelijk zeggen als het ook met veel woorden kan?

Liefde van buiten, liefde van binnen 2

In mijn vorige bericht schreef ik hoe ik ermee werd geconfronteerd dat ik nog zoveel ‘moet’ van mezelf en hoe die ongezonde gedrevenheid in me er niet alleen voor zorgt dat de liefde van God niet tot me doordringt, maar ook nog eens van mijn schrijven over vrijheid een ‘moeten’ maakt. Het ziet er somber uit voor de held. Maar dan neemt het verhaal een wending.
Dit keer was het om te beginnen een situatie met familie. Een opmerking van een naast familielid deed me beseffen dat ik nog steeds hoopte door deze persoon in mijn identiteit bevestigd te worden. Het verlangen naar een positief woord, naar instemming met mijn keuzes en daden, vormde nog steeds een belangrijke drijfveer in mijn leven. Een deel van het ‘moeten’ dat ik mezelf opleg, is hierop terug te voeren. Maar nu realiseerde ik me helder en definitief dat ik de bevestiging waar ik naar verlangde nooit van deze persoon zou ontvangen. De ander zou nooit kunnen zeggen dat ik goed ben zoals ik ben, en zou nooit goedkeuring uitspreken over die dingen die voor mij belangrijk zijn (lezen, films, schrijven, verbeelding, relationeel kerk zijn). Ik heb geen reden om te verwachten dat de persoon in kwestie ooit zal veranderen. Maar als ik toch nooit bevestigd zal worden door dit familielid, kan ik ook ophouden me in te spannen om bevestiging te krijgen. Ik kan gewoon mijn leven leiden, en doen wat ik belangrijk vindt, zonder me druk te maken over wat de ander ervan vindt, want die is er toch niet tevreden mee.
Ongeveer gelijktijdig was er een situatie op mijn werk, die me weer confronteerde met negatieve gedachten over mezelf en waardoor ik chagrijnig op kantoor zat (ik zal vast niet de enige zijn die dat soort dingen meemaakt). Hoewel ik merkte dat ik me er minder door in de put liet brengen dan vroeger het geval zou zijn geweest, moest ik toch bij mezelf te rade gaan waar mijn prioriteiten lagen. Want door de situatie op het werk werd ik er weer eens mee geconfronteerd dat ik mezelf buiten kantoortijd ook wel veel druk opleg. En veel ervan onnodig, omdat het voortkomt uit het afzetten tegen die innerlijke stem van het ‘moeten’. (Gelukkig bleek de situatie deze week niet zo ernstig te zijn als ik vreesde, en was ik vandaag zelfs vrolijk op kantoor!)

Waar het persoonlijke verhaal van mijn gesprekspartner drie weken geleden mij confronteerde met mijn innerlijke gebrokenheid, gaf het mij echter ook de hoop dat ook bij mij zo’n diepe innerlijke verandering kan optreden. Ook mijn hart kan aangeraakt worden. Het idee van het ‘moeten’ kan ook bij mij eindelijk zijn greep op mijn leven verliezen. Ook ik kan volledig overtuigd raken van de liefde van God. Nu niet als een boodschap van buitenaf, die schraapt aan het beton van mijn dove intellect, maar als een waarheid van binnenuit, die als gist in het deeg mijn hele leven doortrekt en tot uiting komt in al mijn woorden en daden. Ik heb dat zelf nog niet zo ervaren, maar ik realiseerde (voor het eerst) dat ik geloofde dat het mogelijk was. Dat ik werkelijk geloofde dat die stemmen tot zwijgen gebracht kunnen worden. En dat ik daarnaar verlangde. Dat ik ernaar verlangde om eindelijk zonder het ‘moeten’ te leven - in ‘effortless freedom’ (zoals een Amerikaanse vriendin het omschreef).
Deze innerlijke verandering is er echter niet een die ik met mijn inspanningen tot stand kan brengen. Dat is nu juist wat ik in al die artikelen van de afgelopen maanden betoogde: dat het niet van mijn wilskracht afhangt. (Maar dat ik er zo veel over schreef, met het idee mezelf te kunnen overtuigen, was weer een daad van mijn wilskracht en dus een illusie). Zoals mijn gesprekspartner er door overvallen werd, zo zal ik er ook door worden verrast. Ik kan het namelijk niet zelf bewerken, het is een openbaring van God. Het is iets dat God in mij doet. Het is ZIJN liefde die in mijn hart zal worden uitgestort door de Heilige Geest.
Ik geloof dat God niet van mij vraagt dat ik mij in allerlei bochten wring om door Hem geliefd te worden. Ik geloof dat Hij alleen van mij vraagt dat ik me voor Hem openstel. Zoals met zijn koninkrijk verlangt hij ernaar dat ik me voor Hem openstel, als een kind. Hij wil dat ik ophoud mijn handen gesloten te houden rondom mijn eigen ‘moeten’, mijn eigen ‘heldenverhaal’. Hij wil dat ik dat loslaat, dat ik ‘sterf’ aan dat moeten, in de hoop op zijn opstandingskracht, het scheppende woord van zijn liefde, dat mij een nieuwe identiteit kan geven. Dit gaat -vermoed ik nu- dieper dan ik tot nu toe vermoed heb. Het is werkelijk een soort sterven, want het omvat zelfs het opgeven van de hoop dat ik iets kan bijdragen aan mijn eigen verandering en omkering. Ik moet zelf het idee opgeven dat ik door het preken tegen mezelf, het voortdurend schrijven van nieuwe blogs, mijzelf kan veranderen (ironisch genoeg precies wat ik betoog: dat ik mezelf niet kan veranderen). Wat God vraagt is dat alles los te laten. Het is werkelijk een vorm van overgave.
Maar ik geloof dat God zo groot is dat hij leven kan brengen uit de dood. En dat maakt deze zelf-overgave niet alleen heel moeilijk (ik vind het niet voor niets zo moeilijk niets te ‘moeten’, zelfs niet niet te moeten prediken tegen mezelf), maar tegelijk ook heel makkelijk, heel rustgevend. Iemand wees me dit weekeinde opnieuw op de tekst uit Micha 4:4: “Ieder zal zitten onder zijn wijnrank en onder zijn vijgenboom, door niemand opgeschrikt, want de HEER van de hemelse machten heeft gesproken." Ik heb hier op mijn blog al eens over geschreven , maar ik was het eigenlijk al weer een beetje vergeten (zo overtuigend is de stem van het ‘moeten’ kennelijk). Het is blijkens deze bijbeltekst Gods bedoeling dat ik rust ervaar. In Gods eeuwige koninkrijk hoef ik me niet uit te sloven tot ik van vermoeidheid neerval (wat de stem in mijn binnenste me wel laat doen), maar mag ik rustig in de schaduw zitten met een boek, zonder bang te zijn dat iemand me roept om te gaan werken. Pas als ik in die rust ben ingegaan, als ik ervaar wat Jezus zegt - “Kom naar mij, jullie die vermoeid zijn en onder lasten gebukt gaan, dan zal ik jullie rust geven” (Matteus 11) - kan ik tot mijn vervulling komen. Dan ben ik namelijk vrij om te doen wat mijn hand vindt om te doen, om vrucht te dragen - de vrucht die God in mijn tot stand brengt.

Wat zijn van deze overwegingen de praktische consequenties? Niet op volgorde van belangrijkheid, maar op de volgorde waarin ze nu in mijn hoofd opkomen: ik wil me niet meer zo afzetten tegen de evangelische kerk. Nee, ik ben het niet eens met alles wat in dat systeem gebeurt, en ik denk dat er negatieve patronen aan te wijzen zijn (patronen die het moeten versterken). Maar het is niet mijn taak mensen te overtuigen uit de kerk weg te gaan. Ik kan mensen daar niet van overtuigen. Dat leidt alleen maar tot ongezonde onenigheid. Bovendien komt mijn bekeringsdrang voort uit de ongezonde basis van tegen mezelf te moeten preken. Ik kan alleen maar mijn verhaal vertellen en dat getuigenis zijn werk laten doen. Degenen die graag en met plezier op zondag naar een dienst gaan, moeten zeker blijven gaan! Kennelijk levert het ze iets goeds en waardevols op. Ikzelf merk op zondagochtend echter geen enkele neiging meer om naar de dienst te gaan. Er is geen enkele hersencel meer die me in beweging probeert te zetten, geen spoortje schuldgevoel of verplichting meer.
Wat ik daarentegen wel verlang, is om deel te zijn van een groep mensen die samen zoeken naar de liefde van de Heer. De huiskerk in Almere, waar ik nu steeds vaker kom, is zo’n groep. Deze mensen geloven heel diep dat God van hen houdt, en ze houden ook van elkaar. Daar wil ik graag bijhoren. Per slot van rekening leren we de liefde van God kennen uit de liefde die we voor elkaar hebben. Het is dan ook mijn bedoeling om me in de loop van 2013 ook werkelijk bij deze groep te kunnen aansluiten.

Ten tweede wil ik inderdaad een stap terugdoen. Ik wil minder ‘moeten’. Ik wil meer open ruimte in mijn leven brengen - ruimte om te leven, om te genieten, om mezelf te zijn. Daarbij hoort dat ik minder zal bloggen. Ik merk namelijk dat ik niet aan twee schrijfprojecten tegelijk kan werken. Mijn blog voelt nu toch een beetje aan als een verplichting die ik mezelf heb opgelegd. En ik merk dat ik eigenlijk graag mijn verhalenbundel wil afmaken. En ik wil mijn serie blogberichten van eind vorig jaar ('Terug naar de basis') tot een boek gaan bewerken. Daar ligt op dit moment mijn verlangen. Dat wil zeggen dat de frequentie van nieuwe berichten op mijn blog zal dalen. Ik ga nog een aantal stukken die ik een paar jaar geleden op een andere website zette, herpubliceren. Maar daarna wil ik voorlopig alleen maximaal eens per week en misschien wel minder vaak een filmbespreking plaatsen (en ik zal elke week wat foto’s online zetten, en wat links).
Ik zoek daarnaast naar manieren om mijn sociale media gebruik terug te dringen, omdat ik merk dat dit ook voor meer onrust in mijn leven zorgt. Twitter is leuk, maar leidt ook af en rust, goede gesprekken en een goed boek op z’n tijd zijn veel rustgevender dan het steeds ‘checken’ van nieuwe berichtjes. Die rust heb ik nodig, en ik merk dat ik daar bewust voor moet kiezen om die te krijgen. Beter: ik WIL daar voor kiezen.

Ten derde hoop ik een deel van mijn tijd ook werkelijk te gebruiken om de rust op te zoeken. Zo heb ik de afgelopen tijd een paar keer mijn fotocamera weer meegenomen naar kantoor om in de lunchpauze te fotograferen. En dat was voor mij werkelijk ontspannend. Ik merk bovendien dat ik als ik me toelaat om echt zo te ontspannen, weer ga verlangen naar de stem van God, dat ik weer tot hem begin te spreken en weer naar hem begin te luisteren. Weliswaar nog aarzelend, maar niet alleen groeit het verlangen, alleen in de rust groeit de ruimte die God kan vullen. Ik kan niets doen om mezelf te veranderen - zelfs niet door blogs aan mezelf te schrijven. Ik kan alleen de gelegenheden creeeren voor God om mij te veranderen, en vervolgens op Hem wachten. God kan immers niet spreken als ik niet luister, of liever, hij spreekt wel, maar hij kan praten als Brugman, omdat het toch niet tot me doordringt. Hij gebruikt immers - ontdekte Elia - het geluid als het suizen van een zachte koelte, niet de storm, de aardbeving of het vuur. In de rust ben ik soms stil genoeg en aandachtig genoeg om Hem te horen. Dan ben ik open voor dat moment dat Hij zijn liefde diep in mijn hart laat doordringen. Dan wordt de liefde van God een keer niet een waarheid die ik steeds van buitenaf tegen mezelf moet prediken, maar een zekerheid van binnen waaraan ik nooit meer zal twijfelen. En als dat niet gebeurt, is het misschien juist de worsteling om me steeds op nieuw over te geven en steeds opnieuw de rust te zoeken waarin ik niets moet, waardoor God mij verandert. In elk geval verlang ik ernaar, en dat is het enige dat nodig is.

Liefde van buiten, liefde van binnen 1

‘The plot thickens’ - zo klinkt het wel eens in detective- of spionageverhalen. De held vindt een aanwijzing die opeens een heel scala aan gebeurtenissen in een ander licht stelt, de boosaardige machtswellusteling aan het roer van een misdaadorganisatie zet zijn snode plannen in werking, twee vreemdelingen blijken aan elkaar verwant te zijn. Wie veel films kijkt, weet vast wel wat ik bedoel: het moment vlak voor de laatste acte, het ogenblik dat het duidelijk wordt dat de ontknoping eraan komt, als de verschillende verhaallijnen elkaar opeens beginnen te kruisen en je als kijker of lezer een vaag idee begint te krijgen van de afloop die de verteller op het oog heeft. Het heeft er misschien nooit hopelozer uitgezien voor de hoofdpersoon, maar je weet dat er een omkeer gaat komen. Je ziet het eerste licht van het ‘happy end’ al glooien aan de horizon.
In mijn eigen leven ken ik ook zulke momenten. Momenten dat ik een lijn begin te ontwaren in wat mij overkomt, momenten dat mijn gedachten over verschillende onderwerpen als puzzelstukken in elkaar beginnen te vallen, momenten dat opmerkingen en commentaren van anderen eindelijk tot me door beginnen te dringen. Het zijn momenten dat ik me plotseling realiseer dat er een nieuw hoofdstuk in mijn leven gaat aanbreken. Momenten dat ik merk dat er verandering in de lucht zit. En zelfs al zou ik me vergissen in mijn interpretatie van mijn leven, dan ben ik in elk geval naar die verandering gaan verlangen. En volgens mij is het precies dat wat verandering mogelijk maakt.
Dit is zo’n periode waarin voor mij een paar dingen samen vallen. Omdat ik er nog middenin zit, is het nog moeilijk de precieze contouren van deze ‘plottwist’ te omschrijven. Bovendien is een publieke internetsite niet de meest geschikte plek om zo open over jezelf te publiceren, maar omdat ik ook gevolgen voorzie voor de continuïteit van deze blog, wil ik jullie toch laten delen in de grote lijnen van deze omwenteling.

De verhaallijnen die ik nu in mijn leven ontwaar, zijn natuurlijk al langer geleden in gang gezet, maar ik werd me er drie weken geleden pas echt van bewust. Op een maandagavond begin februari was ik in Utrecht aanwezig bij een heel interessante bijeenkomst. Ik mag daar verder van de organisatie niets over zeggen dus over het onderwerp en de aanwezigen heb ik het niet in dit bericht. Voor mij lag het succes van deze avond ook niet in de plenaire discussie (hoe boeiend die ook was), maar in een gesprek dat ik had met een van de aanwezigen. Hoe het gebeurde, weet ik niet meer precies, maar onze conversatie werd al snel behoorlijk persoonlijk. Ik vertelde over mijn ervaringen met de kerk, over het opgroeien in een strenge geloofsgemeenschap, waar ik de regels en eisen ook nog eens heel serieus opnam, en hoe ik overspannen werd van het doen van bijbelstudie. Ik vertelde ook over de moeite die ik heb met het bezoeken van de evangelische kerk: hoe ik mezelf steeds schuldig en veroordeeld voel omdat ik niet genoeg presteer en niet hard genoeg werk.
Mijn gesprekspartner herkende veel uit mijn verhaal. Hij had zelf ook jarenlang geworsteld met schuldgevoelens en schaamte. Hij wist (net als ik) met het verstand dat God van hem hield, en dat hij door genade gered was. Maar het was lang geen realiteit van binnen. Hij moest het steeds tegen zichzelf zeggen, van buitenaf, maar diep in zijn hart geloofde hij het niet werkelijk. Tot hij vorig jaar opeens een doorbraak meemaakte. Hij was op een grote christelijke bijeenkomst. Ironisch genoeg juist een van die bijeenkomsten waar (volgens mij) vaak verplichtende boodschappen worden gebracht (vooral rond de collectes). Zo dacht de ander er ook over, maar hij was gevraagd er een presentatie te geven, en omdat het hem geld en klandizie opleverde, had hij ingestemd. Een paar minuten voor hij het podium opging, drong opeens het besef dat hij door God geliefd was bij hem binnen. En nu niet alleen rationeel, van de buitenkant, maar van binnen, in zijn hart. Hij kon er niet aan twijfelen. De tranen liepen over zijn wangen (wat niet helemaal het juiste moment was, omdat hij even daarna moest optreden). Hij zei dat deze ervaring hem blijvend had veranderd. Dat de liefde van God voor hem niet meer iets was waar hij aan twijfelde, maar iets waar hij zeker van was.

Zijn woorden raakten me. In de eerste plaats omdat ik me opnieuw realiseerde dat ik inderdaad in mijn hart niet werkelijk accepteer dat God onvoorwaardelijk van mij houdt. Oh, ja, ik zeg het wel. Ik ben er rationeel ook van overtuigd. Ik kan het ook verdedigen met tal van argumenten. Maar diep van binnen geloof ik het niet. Als iemand tegen me zegt dat God van mij houdt, zal ik dankbaar ‘ja’ knikken. Maar die woorden dringen niet diep tot me door. Ze stuiten namelijk op een stem die zegt dat het niet mogelijk is. Het evangelie kan niet zo goed zijn. God kan niet zomaar van mij houden. Ik moet er zelf iets voor doen. Ik moet beter zijn dan ik nu ben, productiever, geestelijker, zuiverder. Ik moet ... (het woord ‘moeten’ is nooit ver te zoeken in mijn gedachten). Die overtuiging in mij, dat God niet van mij kan houden zoals ik ben, zorgt voor een betonnen schil om mijn hart, die alle boodschappen over Gods liefde effectief tegenhoudt.
En vaak ben ik me er niet eens van bewust, totdat iemand me erop wijst, zoals mijn gesprekspartner die avond. Omdat ik met mijn verstand geloof in de genade en ervan overtuigd ben dat God van me houdt zoals ik ben, zie ik het niet bij mezelf als ik mezelf toch weer verplichtingen opleg en vindt dat ik mezelf moet veranderen. Een paar maanden geleden schreef ik een brief aan mezelf op deze blog met de boodschap dat ik mocht leren mezelf te zijn: heel mooi en ik sta er ook echt achter. Maar in deze brief aan mezelf had ik het erover dat ik worstelde met passiviteit, en dat ik wel tot het eind van mijn leven met de zonde van passiviteit zou blijven worstelen. Ik liet de blog lezen aan een goede vriend. Die vond het een goed, maar lang stuk. Hij had alleen een opmerking over die passiviteit. Volgens hem was ik immers niet passief. Als ik in een museum rondliep, of in een boekwinkel, was ik verre van passief. Of als ik enthousiast vertelde over een film of een idee. Ik ben alleen niet zo geïnteresseerd in het huishouden, dus heb ik nooit veel zin om me daartoe te zetten. Maar dat betekent niet dat ik passief ben.
Sterker nog: mijn valkuil is eerder dat ik te veel doe. Ik heb het namelijk vorig jaar al van mensen gehoord dat ze verbaasd waren over mijn volle agenda en mijn vele afspraken (en dat voor een introvert: ook al zou ik liever alleen zijn, ik vind dat ik een volle agenda moet hebben. Over moeten gesproken ...). Maar ook de afgelopen maanden hebben mensen hun verbazing uitgesproken over hoeveel ik schrijf op mijn blog (ik vind het nog steeds te weinig), over hoeveel ik lees (nog niet eens een boek per week!) en hoeveel ik onderneem. Maar toch: voor mij voelt het nooit alsof ik genoeg doe! Dat gevoel heeft dus niks te maken met de realiteit van mijn leven. Ik denk dat ik er eerder voor mag kiezen wat vaker te rusten, dan nog meer activiteiten te ondernemen. Ik werk eerder te veel dan te weinig.

Hoewel ik me dus vaak niet bewust ben van die innerlijke stem van het moeten, beïnvloedt hij nog steeds mijn gedrag, en ook mijn schrijven. Begin vorig jaar had ik al een gesprek met iemand die mijn boek gelezen had, en die (volgens mij terecht), concludeerde dat ik nog probeerde mezelf te overtuigen. Ik schreef wel heel mooi over vrijheid, maar niet met de werkelijke overtuiging dat het waar was wat ik schreef. Mede daarom had ik er ook zoveel woorden voor nodig, en herhaalde ik steeds dezelfde punten. De laatste maanden op mijn blog heb ik heel veel geschreven over de zwakheid van de menselijke wil, de moeite die we hebben om onszelf te veranderen, en mijn worsteling met de eisen en verwachtingen van de evangelische kerk. In blogbericht na blogbericht hamer ik op dit punt. Maar de passie er achter komt voor een deel uit een ongezonde bron, namelijk dat ik van binnen nog steeds geloof dat ik mezelf moet veranderen, dat ik aan mezelf moet werken, dat ik niet goed genoeg ben zoals ik ben.
In de Verenigde Staten waren er een paar televisiedominees die heel hard tekeer gingen tegen homoseksualiteit. Meerdere van hen werden uiteindelijk zelf betrapt met een gigolo, of bleken er een homoseksuele relatie op na te houden. Daaruit blijkt het principe dat je het hardst afzet tegen hetgene waar jezelf problemen mee hebt. Waar je het meest tegen ageert, is waar je het meest mee worstelt. Als ik me dus fanatiek blijf afzetten tegen wetticisme, is dat niet omdat ik vrij ben, maar omdat ik van binnen nog wettisch ben. Als ik er keer op keer op hamer dat er niets ‘moet’, is dat omdat ik zelf nog zo veel ‘moet’. Ik kan het niet los laten, lijkt het, hoewel ik het punt al lang gemaakt heb. Wat ik schrijf is dus ‘gekleurd’ door mijn achtergrond, maar omdat ik zelf niet bewust ben van die achtergrond, ervaar ik het als een aanval als ik kritiek krijg. Terwijl er inderdaad heel wat te nuanceren is in mijn betogen! Er is ook een andere kant aan het verhaal. Ik heb de wijsheid niet in pacht. Dat kan ik echter niet accepteren vanwege die gevoeligheid die er achter schuilt. Van mijn blogberichten hangt dus voor mezelf veel af. Terwijl ik zeg dat ik mijn identiteit niet moet laten afhangen van wat ik doe, en ook niet van wat ik schrijf, doe ik dat wel, en zijn mijn blogberichten voor mij een bron van mijn identiteit. Zoals Paulus het zegt: “Ik ellendig mens, wie kan mijn verlossen uit dit bestaan dat beheerst wordt door de dood?” (Romeinen 7).

In het vervolg op dit bericht probeer ik de andere kant van dit verhaal weer te geven - de hoop die ik heb op verandering.

Twee jaar bloggen

Waar blijft de tijd! Het is vandaag al weer twee jaar geleden dat ik deze blog begon. Een hele prestatie, al zeg ik het zelf. 495 berichten (helaas net geen 500, dan was het feestje helemaal compleet geweest). En ondertussen staan er in de balk rechts van de tekst 33 volgers van mijn blog, en wordt er op bijna elk bericht wel door iemand gereageerd. Ook via Twitter komen er wel eens reacties op mijn stukken. Genoeg motivatie om voorlopig ermee door te gaan!

Ik begon mijn blog op 26 november 2009 met het bericht over de verschijning van het boek Hete Hangijzers, een bundel essays over vragen bij het christelijke geloof, waaraan ik een aantal columns had bijgedragen. Toevallig kan ik deze 26e november 2011 berichten over de verschijning van een ander boek waar ik mijn medewerking aan heb verleend: Het Boek van de Natuur. Dit is een prachtig boek over een onderwerp dat mij na aan het hart ligt: de natuur en hoe wij daar als christenen mee omgaan. Ik heb dit keer geen essay aangeleverd, en geen columns, maar dertien foto's. En bij die foto's korte overdenkingen over schoonheid, natuur, God en genade. Ik heb nog niet alle andere bijdragen gelezen, maar er staan interessante stukken in over het lijden in de natuur en hoe dat past bij een goede schepper, over sluipwespen, de grootte van het heelal, de werking van cellen, of christenen vegetarier zouden moeten worden en over de vraag of de mens de natuur en zichzelf met behulp van technologie mag modificeren. Het boek bevat zelfs wandelroutes en handreikingen voor gesprekken. Volgers van mijn blog die in dit boek geinteresseerd zijn, kunnen het op het internet bestellen.

Mijn blog is genoemd naar mijn boek Indrukwekkende Vrijheid, dat in maart 2010 uitkwam. Daarover heb ik helaas iets minder positief nieuws te melden. Mijn uitgever deelde mij mee dat er van de 1500 gedrukte exemplaren maar 500 verkocht zijn. (Nou ja, dat zijn er toch wel 500 - ik vind het niet niks!). In verband met de magazijnruimte moet nu het restant worden verwijderd. Indrukwekkende Vrijheid zal daarna niet meer verkrijgbaar zijn. Het wordt een verzamelobject. Wie van mijn lezers het boek nog niet heeft, kan het nu nog bestellen. Of als je het al wel hebt, misschien wil je het wel aan iemand geven in verband met Sinterklaas of Kerst. Nu kan het nog! Grijp je kans! Bijvoorbeeld hier.

Maar goed, ik ga gewoon door met schrijven. Ik werk nog steeds aan een bundel met science fictionverhalen. De inspiratie begint weer te komen, en ik hoop binnenkort de laatste twee ontbrekende verhalen te kunnen afmaken. En ik heb ook nog ideeën voor andere korte verhalen. Ik wil een paar daarvan onder andere proberen aan te bieden voor publicatie bij het SF/Fantasy-tijdschrift Pure Fantasy.  Verder hoop ik een volgend non fictie boek te gaan schrijven op basis van mijn recente serie berichten 'Terug naar de basis'. Ik wil daar volgend jaar aan gaan werken. En in mijn computer staat nog het onafgemaakte begin van een fantasyboek - waar ik ook na jaren nog steeds niet van los kan komen.

Maar ik ga ook door met schrijven op mijn blog. Ik vind het namelijk leuk om al schrijvend mijn gedachten te ordenen, de films die ik kijk en de boeken die ik lees te analyseren, en mijn ervaringen een plaats te geven. En het zou natuurlijk fijn zijn als anderen zich er in kunnen herkennen en er zelfs door geïnspireerd worden. Ik blijf ook doorgaan met het plaatsen van foto's (die blijkens de statistieken behoorlijk populair zijn). Tot een paar maanden geleden plaatste ik ook berichten met links. Daar ben ik mee opgehouden toen het even wat minder met me ging, en ik weinig energie had. Ik heb deze rubriek niet nieuw leven in geblazen. Maar ik denk dat deze berichten wel zorgden voor een mooie afwisseling met de nogal lange essays en boek- en filmbesprekingen, en dus zou het kunnen dat ik jullie weer naar allerlei film-, wetenschaps- en theologienieuws ga verwijzen. In verband met mijn andere schrijfactiviteiten (verhalen of boek), zou het kunnen dat ik op mijn blog bijdrages ga plaatsen die ik eerder heb geschreven, of dat ik berichten van mijn vorige blog (Tol Eressea) opnieuw ga publiceren. Ook als ik dat doe, wil ik wel doorgaan met het schrijven van in elk geval filmrecensies.

Ondertussen zou ik het leuk vinden van mijn vaste lezers te horen welk bericht (of berichten) van mij hen het meest is (zijn) bijgebleven uit de afgelopen twee jaar. Welk stuk heeft je aan het nadenken gezet? Welke film ben je gaan kijken naar aanleiding van een recensie? Waar heb je jezelf in herkend? Beschouw dat maar als een verjaardagscadeautje aan mijn blog...

De stand van zaken

Deze kan zo achterop mijn volgende boek ...

Daar ben ik dan met het beloofde bericht over de laatste ontwikkelingen in mijn leven, die ervoor zorgen dat ik niet in staat ben elke dag of zelfs elke week een bericht op mijn blog te plaatsen. De reden daarvoor is namelijk niet dat ik geen onderwerpen meer zou weten, of geen films meer heb om over te schrijven. Steeds weer denk ik ergens over na, denk bij mezelf "Dat zou een goed onderwerp voor een blogbericht zijn!" en realiseer me vervolgens dat ik geen tijd heb om het te schrijven. Maar wat in het vat zit, verzuurt niet. En hopelijk zien jullie via de Twitterberichten aan de zijkant genoeg verwijzingen voorbijkomen naar artikelen en informatie om je niet te hoeven vervelen. De reden voor mijn verminderde publicatiefrequentie is een simpele kwestie van tijd. Om een blogbericht te schrijven heb ik een paar uur nodig, liefst onafgebroken, en die tijd is niet meer zo eenvoudig te vinden. En ook daar zijn meerdere verklaringen voor.

De eerste is dat ik geen makkelijk voorjaar had dit jaar. Nee, ik ga niet zeuren dat mijn leven zwaar is - ik wil juist een positieve levensinstelling cultiveren. Maar vanaf eind februari sliep ik slecht. Ik was moe, ging weer meer eten (en kwam dus aan) en had moeite met functioneren op werk en thuis. Mijn vakantie was ontspannend, maar na mijn vakantie viel ik opnieuw in een gat. Eerst sliep ik slecht door de jetlag, vervolgens door een oogontsteking en daarna door kiespijn na een kaakchirurgbezoek. En ik kwam terecht in de bekende vicieuze cirkel. Die werd pas doorbroken toen ik besloot mijn agenda dramatisch veel leger te maken. Ik plande de meeste avonden door de week in als 'vrij', en zette in mijn agenda ook kruizen door de grootste gedeeltes van de weekeindes. Ik besloot om vaker 'nee' te zeggen, en te accepteren dat ik niet al mijn vrienden en kennissen elke week of elke maand kan zien. Ook andere verplichtingen die ik mezelf had opgelegd liet ik varen (helaas voor jullie was het vele bloggen een van die zelfopgelegde 'verplichtingen' die ik niet meer kon nakomen). Verder besloot ik om vaker te kiezen voor de dingen die ik echt belangrijk vind: lezen en schrijven. Ik wilde weer 's avonds op de bank kunnen zitten met een goed boek, en weer aan verhalen werken. Dat bracht een stuk energie, en de rust ontspanning, en met zowel mijn slaap en mijn humeur ging het vanaf dat moment een stuk beter.

Ten tweede is er sinds kort een verandering in mijn leven opgetreden op relationeel gebied. Nu is daar natuurlijk ook iemand anders bij betrokken, dus over dat deel van mijn leven ga ik hier niet uitweiden (zowel over werk als over relaties moet je het op internet maar niet hebben, heeft iemand mij ooit geadviseerd). De betreffende verandering maakt mijzelf in elk geval erg gelukkig, geeft energie (maar ook wel onzekerheid), en zorgt dat die lege agenda toch weer voller wordt. Leuk natuurlijk, maar er moet ook iets voor wijken, en mijn blog was een van de dingen die opeens minder belangrijk voor me was geworden. Tja, ik hou natuurlijk van mijn lieve lezers, maar mijn relatie met jullie is slechts virtueel. Niet dat ik jullie zal vergeten, maar in de concurrentie met een echte relatie delven jullie het onderspit.

Ten derde heb ik besloten weer vaker naar de kerk te gaan. Ik schreef er al over in twee eerdere berichten. Het bevalt me tot nu toe goed, ook al ga ik niet elke zondag (ik heb nog steeds een vrij volle agenda, ondanks mijn pogingen hem leeg te houden). Ik merk dat ik er met een andere houding heen ga, en dat helpt. Het lukt me nu ook om me niet steeds aan te trekken wat de spreker zegt, als het niet op mij van toepassing is. En ik heb ook meerdere goede preken gehoord - die me werkelijk bemoedigden. Dat weerhoudt me er niet speciaal van om te schrijven, maar goed, het kost wel weer tijd. Aan de andere kant zijn misschien de relaties met mensen in de kerk en bij de koffie na de kerk betekenisvoller dan mijn relatie met de lezers van mijn blog. Was het niet een van de lessen uit de film Shadowlands dat je het leven niet werkelijk leren kennen door erover te lezen (hoewel we lezen om te weten dat we niet alleen zijn)?

Ten vierde heb ik besloten dat ik meer werk wil maken van mijn grotere schrijfprojecten, zoals de verhalenbundel waar ik al bijna twee jaar aan werk. Ik voltooide een paar weken geleden het zevende verhaal van de negen. De overige twee verhalen wil ik dit jaar nog afronden. Daarna kan ik gaan herschrijven en schaven, en het avontuur aangaan een uitgever te zoeken. Verder wil ik nog steeds een nieuw non fictie boek gaan schrijven, en speel ik met meer ideeën. Ik merk echter dat ik om zulke schrijfprojecten aan te pakken genoeg tijd moet apart zetten, en ook daarbij is de blog een van de eerste dingen die moet wijken. Maar dat betekent hopelijk wel dat jullie binnen een afzienbare tijd weer woorden van mij gedrukt op papier te lezen kunnen krijgen (sneller dan jullie misschien denken, zie het volgende punt).

Ten vijfde (en dit is niet echt een reden voor mijn weinige bloggen, maar ja, ik heb van dit bericht een opsomming gemaakt en die structuur wil ik ook graag aanhouden) werk ik mee aan een boek onder redactie van Reinier Sonneveld (met wie ik eerder heb samengewerkt aan Wirwar, Huh? en Hete Hangijzers). Het gaat om een boek met de titel 'Het Boek van de Natuur'. Het bevat essays van meerdere schrijvers over de natuur, en hoe we daar als christenen mee om kunnen gaan. En nee, ik ben niet gevraagd een van deze essays te schrijven. De essays worden namelijk afgewisseld met fotoreportages, en ik ben een van de fotografen die meewerkt. Ik heb een tiental foto's geleverd, vergezeld van korte overdenkingen over natuur, schoonheid en de Schepper. Ik ben erg enthousiast over het onderwerp (zoals iedere lezer van deze blog wel zal begrijpen), en ik ben enthousiast over het boek. Het verschijnt waarschijnlijk dit najaar (zie je wel? sneller dan gedacht!) en ik houd jullie vanzelfsprekend op de hoogte.

Dat was het wel zo ongeveer. Ik hoop volgend weekeinde tijd te hebben voor het schrijven van een wat meer inhoudelijk bericht - waarschijnlijk over de veranderde houding ten opzichte van kerk en geloof die ik bij mezelf bespeur. De reis gaat (ook al schrijf ik er niet zo vaak meer over) immers gewoon door!

N.B. de foto hierboven is gemaakt door Henk (of Wendy), bij wie ik en enkele vrienden een paar dagen verbleven afgelopen weekeinde, in Wales.

Volbrachte pelgrimstocht

Ik kan het nauwelijks anders zeggen dan met een zucht: ik ben er weer. Een beetje zoals de hobbit Sam in The Return of the King. De laatste woorden van de film als hij afscheid heeft genomen van Frodo, waarschijnlijk zijn beste vriend. "Well, I'm back." Aan de ene kant is hij blij om terug te zijn bij zijn geliefde Rose en zijn kinderen, in zijn leven van alle dag. Aan de andere kant heeft hij afscheid genomen van iemand die heel belangrijk voor hem was. En er is het verdriet om het verdwijnen van de laatste hoge elfen en al de schoonheid en al het avontuur dat Midden-Aarde met hen verlaten heeft. Goed, mijn belevenissen waren dan wel voor buitenstaanders wat minder episch dan die in The Lord of the Rings, en de Verenigde Staten zijn niet Midden-Aarde (of Nieuw-Zeeland), maar de avonturen waren daarom niet minder echt, de schoonheid niet minder indrukwekkend en de contacten met vrienden niet minder persoonlijk. De drie weken dat ik samen met een goede vriend rondtrok een half continent doorkruiste hebben mijn leven veranderd (zoals de tocht van het reisgezelschap het leven van Sam veranderde) - ik denk niet dat het overdreven is dat te stellen. En niet alleen omdat ik de eerste Starbucks ooit (die aan Pike's Place in Seattle, Washington) bezocht (zie de foto!). De 'Pike's Place special reserve' koffie die ik er kocht is trouwens erg lekker.
Onze reis was een geestelijk avontuur (ik noem het eigenlijk voor mezelf al geen vakantie meer). Ik heb mezelf beter leren kennen (sterke en zwakke kanten), ik heb naar God geluisterd, ik heb samen met anderen gebeden, voor anderen gebeden, en anderen voor mij laten bidden. Ik heb nieuwe dingen gedaan en gedurfd. Ik ben bevestigd in mijn verlangens, mijn gevoel van roeping en ik heb nieuwe inzichten gekregen (en de duidelijkheid wat betreft het onderwerp van mijn volgende boek, waar ik op hoopte). Ik heb nieuwe vrienden gemaakt, en mijn relatie met bestaande vrienden is verdiept. Ik heb het hele aantekenboekje dat ik mee had als dagboek, volgeschreven. Ik heb keuzes gemaakt voor de toekomst, hoe ik me wil gedragen op mijn werk en privé. En nu gaat het erom in die realiteit te blijven leven. Daarom is het ook goed om thuis te komen, om de ritmes van het leven, het dagelijkse bestaan, weer op te pakken, zoals het ook voor Sam goed was om zijn verantwoordelijkheid als echtgenoot en vader (en Burgemeester van Hobbiton) weer op te pakken. Want het Grote Verhaal, de aanwezigheid van God, de manier waarop het koninkrijk zichtbaar wordt, is hier in Nederland niet anders dan in de Verenigde Staten en is onder mijn vrienden hier niet minder dan onder mijn vrienden daar. Ik lette er daar alleen wat meer op. Ik was er op afgestemd, omdat ik niet (of in elk geval minder) gepreoccupeerd was met de zorg van werk en mijn worsteling met passiviteit of verplichting. Maar ik kijk er naar uit om weer te proeven van die realiteit waar ik op mijn reis de smaak van opving, ik kijk er naar uit dat die ervaring van schoonheid, avontuur en intimiteit - de glorie van het Grote Verhaal - alles is wat ik meemaak. Maar, zoals Lewis het zegt: 'Meanwhile the cross comes before the crown, and tomorrow is a mondaymorning' (in het essay The Weight of Glory). Het is tijd om me weer op mijn werk te storten en goed om te gaan met de veranderingen in mijn functie die er aankomen, het is tijd om mijn vrienden weer op te zoeken en het leven met ze te delen, het is tijd om mijn plannen voor een nieuw boek te concretiseren en het is tijd om het blogritme weer langzaam op te pakken. De komende weken kunnen jullie veel foto's uit de Verenigde Staten verwachten, interessante links, filmbesprekingen en nieuwe essays.

Voorlopig niets nieuws ...

Laat ik met de deur in huis vallen: dit wordt voorlopig het laatste bericht op mijn blog. Nee, het is niet dat jullie geen leuke lezers zijn. Het is ook niet dat ik geen inspiratie meer heb voor nieuwe, lange stukken. De woorden blijven komen. Maar de komende vier weken ben ik niet in staat om te schrijven. Ik bevind me dan namelijk aan de andere kant van de Atlantische Oceaan (onder andere in Yosemite, dat je op de foto ziet). In die periode onttrek ik me van het internet. Ik zal geen e-mails beantwoorden, zal niet twitteren, en op facebook zal ik ook niet te vinden zijn (behalve voor een verdwaalde update mocht ik ergens WiFi tegenkomen). Ik kijk er juist naar uit om een paar weken niet bereikbaar te zijn! In plaats daarvan ga ik genieten van mooie natuur, goede vriendschappen, lekkere koffie, lange autoritten, diepe gesprekken, en spannende avonturen. Het is mijn hoop dat ik uiteindelijk met nieuwe inspiratie en een dosis energie weer terug naar huis kom.
Vanaf de laatste week van juni ben ik waarschijnlijk weer op deze plek actief en verschijnen er weer stukke. Maar ik moet jullie er vast voorzichtig op voorbereiden dat er het een en ander gaat veranderen in de opzet van de blog. Onder andere hoop ik namelijk tijdens mijn reis tot een opzet te komen voor een nieuw boek. Daar wil ik in de zomer aan beginnen te schrijven. Maar een week heeft maar zeven dagen en een dag maar 24 uur. Dat wil zeggen dat ik minder tijd te besteden zal hebben voor het bloggen. Ik ben van plan om in elk geval foto’s te blijven plaatsen, naar links door te blijven verwijzen en films te blijven beschrijven (en af en toe een verdwaald boek). En daar tussendoor zal zeker hier en daar een artikel over een interessant onderwerp opduiken, en ik heb nog wat stukken liggen die hier ook wel thuishoren. Maar in elk geval tot ik mijn volgende boek geschreven heb, zal het op mijn blog wat rustiger zijn dan tot nu toe. Ik weet van sommige trouwe lezers dat mijn stukken zo lang zijn, dat ze een achterstand hebben opgelopen wat betreft het lezen ervan. Dus misschien is het niet eens zo’n gek idee om een keer wat minder te schrijven.
Ik zou zeggen, als je echt de komende vier weken niet zonder mijn pennenvruchten kunt, koop of bestel dan mijn boek Indrukwekkende Vrijheid (een beetje reclame voor mijn eigen werk moet kunnen), of kijk eens in het archief in de balk hiernaast - er is genoeg te lezen of te herlezen. Tot over een maandje!

Een jaar lang bloggen

Het is vandaag (give or take a day) een jaar geleden dat ik (weer) begon met bloggen. Het was mijn vriend Cornell die mij kennis deed maken met blogger. En op 12 augustus 2006 (ja, de tijd vliegt) startte ik met mijn eerste blog: 'Tol Eressea' (Delaatstehaven.blogspot.com), genoemd naar de haven van het elvenrijk Valinor uit Tolkiens epische fantasyverhalen. Vrij snel nadat ik ermee begon, kwam ik te werken bij mijn huidige werkgever, was ik opeens door het reizen laat thuis 's avonds, en bleek het bloggen me toch wel veel energie te kosten. Daarom gaf ik het op 5 maart 2007 al weer op. Ik was het schrijven als een plicht gaan ervaren, en voelde me genoodzaakt de spreekwoordelijke handdoek in de ring te werpen, tot verdriet van mijn grote schare trouwe fans (of fan).
Men zegt echter wel dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Bovendien hebben schrijvers soms behoefte aan een podium, een plek om hun gedachten over allerlei onderwerpen te ventileren, in de hoop dat er mensen zijn die bereid zijn ze te lezen. Lange tijd vervulden het tijdschrift Bode (gevolg door Bodem) voor mij die rol. Bovendien had ik het idee opgevat om een boek te schrijven, waar ik mijn creatieve neigingen natuurlijk goed in kwijt kon. Maar toen het boek af was, en het tijdschrift zou worden opgeheven, zag ik mij plotseling staan zonder zeepkist. Tegelijk was ik me ervan bewust dat een beetje modern schrijver (en zelfs niet zo moderne schrijvers) tegenwoordig aanwezig zijn op internet. Meer excuus had ik niet nodig. En de publicatie van Hete Hangijzers, waaraan ik mijn medewerking had verleend, was de aanleiding voor mijn eerste bericht op het internet in twee jaar en negen maanden, op een totaal nieuwe blog: Indrukwekkende Vrijheid.
De titel van mijn blog is, zoals oplettende lezers vast hebben bespeurd, ontleend aan die van mijn boek. En de opzet ervan was ook breder dan die van mijn vorige. Die was vooral gewijd aan het verlangen naar 'de laatste haven', de goede wereld die komt, en alles wat dat verlangen bij mij opwekte in wetenschappelijke ontdekkingen, boeken, films en andere cultuuruitingen. Indrukwekkende Vrijheid begon wel met een paar wetenschapsberichten, maar vrij snel ontstond er een zeker ritme. Mijn blog begon te bestaan uit behoorlijk lange overdenkingen over uiteenlopende onderwerpen (tja, Goethe schijnt ooit te hebben gezegd dat hij geen tijd had om een korte brief te schrijven, en dus maar een lange stuurde), filmbesprekingen, boekbesprekingen, links naar berichten die ik interessant vindt en door mij genomen foto's.
De eerste paar maanden schreef ik gemiddeld een bericht per dag, maar na mijn Indiareis en de 'post boek dip' die ik doormaakte, werd het mij duidelijk dat ik die productie in elk geval niet kon volhouden. Ik nam me toen voor de lange berichten te bewaren voor het weekeinde (niet dat het me elke keer lukt, maar goed) en de foto's en links voor door de weeks. Het waren vooral de boekbesprekingen die het moesten ontgelden, maar het lijkt alsof de overdenkingen en filmbesprekingen alleen maar langer zijn geworden.
En nu zijn we dus een jaar, 294 berichten en 14 volgers verder. Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik niet had gedacht het zo lang te zullen volhouden. Maar ik had ook niet gedacht zoveel mensen voor mijn schrijfsels te kunnen interesseren. En het einde lijkt nog niet in zicht. Voorlopig ga ik gewoon door met het vullen van het wereldwijde web. En jullie zijn van harte uitgenodigd om te blijven meelezen.

200ste bericht: de toegang naar Narnia

Dit is mijn 200ste bericht op deze blog. Ja, ik ben er zelf ook verbaasd over. Mijn vorige blog zette ik stop na een bericht of 148, omdat het me teveel tijd kostte hem met enige regelmaat te vullen, maar deze ronde gaat het me beter af. Het ontbreekt me ook nog niet aan inspiratie of wil. Wat scheelt is dat ik dit keer niet mijn berichten ook nog eens in het Engels vertaal. En dat ik een paar vormen van blogberichten heb ontdekt die me niet al te veel moeite kosten. Zoals de met enige regelmaat terugkerende pagina's met links, en berichten zoals deze, met foto's. Daarom is het wel passend dat het 200ste bericht een fotobericht is. Het gaat om foto's die ik gemaakt heb op de wandeling laatst met een goede vriend in de Delftse Hout. Wisten jullie dat je hier de toegang naar Narnia kunt vinden? Kijk maar op de foto hieronder.

Er hing die avond ook het een en ander in de lucht.

Morgen weer een bijdrage in mijn wat filosofische serie over de zoektocht naar het 'ik'.

Lang niet geblogd ...

En daar zijn we weer!
Hebben jullie me gemist?
Eerst was ik in India, en kon bijna drie weken niet bloggen. Nu had de harddisk van mijn laptop het begeven. Ja, zelfs een MacBook (ook wel 'My preciousss' genoemd) vertoont wel eens kuren. Net als met meteorietinslagen, ruimteoorlogen en beten van radioactieve spinnen denk je dat zoiets altijd iemand anders overkomt. Mensen raden me al tien jaar aan regelmatig backups te maken. En af en toe deed ik dat ook wel. Meer af dan toe, om eerlijk te zijn. Maar ik had dan ook nooit een kapotte schijf gehad. Tot nu toe dan. Terwijl ik bezig was een mail op te stellen, begon mijn computer te ratelen en sissende geluiden te maken (dan schrik je wel, zal ik je vertellen). Vervolgens liep hij vast en kreeg ik hem niet meer opgestart. Een snelle zoektocht op het internet bij mijn jongste broer leerde ons dat dit probleem vaker voorkomt bij een klein percentage van deze generatie MacBooks. Apple had de garantie er zelfs voor verlengd. Schrale troost. Ik kreeg van Apple wel een nieuwe harddisk, maar de gegevens op de oude waren reddeloos verloren. In een digitale wereld zoals die waarin wij leven is dat een ramp. Nu wilde het toeval dat vrij kort voor ik naar India vertrok mijn jongste broer bij mij langs was gekomen en me had gedwongen een backup te maken van 'mijn documenten'. Dat had ik toen dus maar gedaan. Mijn boeken (ook de ongepubliceerde), korte verhalen, artikelen en foto's waren dus niet verloren. Behalve de foto's uit India. Daar had ik nog geen kopie van gemaakt en wat overhaast had ik ze ook van mijn fotocamera verwijderd. Behalve de tien foto's die ik op mijn blog heb geplaatst, heb ik er dus geen meer. Ik heb mijn lesje daardoor wel geleerd. Toen ik mijn computer ophaalde bij de iCentre heb ik dus gelijk maar het nieuwe besturingssysteem (voor de kenners: Snow Leopard) erbij aangeschaft (met de nieuwe iLife en iWorks, tja, prijzig), dat ervoor zorgt dat er een backup wordt gemaakt elke keer als ik mijn externe harddisk aankoppel. Timemachine heet die functie. Ik hoop niet plotseling een Morlock eruit tevoorschijn te zien komen. The Doctor mag wel. (Tja, je bent een geek of je bent het niet). En ik ga al mijn verhalen en artikelen op een CD of memorystick zetten en ergens anders opslaan. Je weet het immers maar nooit. En gelukkig heb ik tijdens mijn India-reis een dagboek bijgehouden van mijn ervaringen, dus ik heb nog iets waar ik mijn herinneringen aan kan ophangen.
Maar goed, jullie weten nu dus waarom het weer meer dan twee weken stil was op mijn blog.
Zo stil zal het van nu af aan niet meer zijn, maar ook niet zo luidruchtig als voor mijn reis. Ik zal namelijk waarschijnlijk door de weeks niet meer zo veel schrijven. Er moeten immers ook andere dingen gebeuren. Zoals wat eerder naar bed gaan. Ik het weekeinde zal ik echter op deze plek mijn overdenkingen en bespiegelingen de wereld blijven inslingeren. De afgelopen weken heb ik een paar keer gedacht: hee, daar wil ik wat over schrijven, om dan tot de ontdekking te komen dat ik het niet kon. Nu kan het weer, dus maak jullie borst maar nat!

Drie maanden bloggen

Ja, zo lang bestaat Indrukwekkende Vrijheid al weer. Hee, internet bestaat nog nauwelijks vijftien jaar zoals we dat nu kennen. Dat wil zeggen dat ik al weer blog op deze blog voor minstens een zestigste van het bestaan van het internet. En als je meeneemt dat ik voorheen (zomer 2006 tot voorjaar 2007) ook al eens een blauwe maandag geblogd hebt, zie ik mezelf voor het gemak maar als een echte die hard blogger. (Ik kan dromen.)
Nee, zo spectaculair is het natuurlijk niet. Ik ben deze blog begonnen omdat ik graag een aanwezigheid op internet wilde hebben als mijn boek (Indrukwekkende Vrijheid, zegt het voort!) deo volente in maart aanstaande uitkomt. Een zichzelf respecterende schrijver heeft tegenwoordig immers een website of blog, toch? Bovendien ben ik iemand die nadenkt terwijl hij praat of schrijft. Een blog helpt me dus mijn gedachten te vormen terwijl ik ze opschrijf. En ik denk graag na over de boeken die ik lees en de films die ik kijk. Een blog geeft me de gelegenheid na te denken en mijn denkproces onder woorden te brengen. Een blog laat me bovendien in contact komen over onderwerpen met vrienden/vriendinnen die mijn blog lezen. En ik kan links en websites die ik interessant vind aan anderen doorgeven. Het is een manier om iets van mezelf aan anderen open te stellen. En ja, ik hoop dat het anderen helpt groeien.
Nu dus al drie maanden deze blog. Dit is het 112e bericht. Ik heb foto's laten zien die ik gemaakt heb, ik heb twee series geschreven: een over hemel en hel en een over zwakheid. Ik heb films besproken en boeken, ik heb mijn gedachten met jullie gedeeld. En dat hoop ik te blijven doen. Ik heb ook al drie volgers. En ik hoop dat die dat blijven doen.

Maar behalve bloggen doe ik ook nog andere dingen! Ik schrijf. Niet alleen komt er binnenkort een boek van mij uit (maar dat weten jullie al), en heeft Hete Hangijzers een derde druk gehad, ik ben hard aan het schrijven aan mijn nieuwe project. Afgelopen week heb ik mijn vijfde verhaal voor dit project afgeschreven. En ik ben er behoorlijk trots op. Ik hoop in de maand maart het zesde verhaal te schrijven. Hopelijk lukt het me in juli het hele project af te ronden, althans in de eerste versie. Dan ga ik zoeken naar een uitgever. Ik ben zelf namelijk best tevreden over mijn verhalen en denk dat er publiek voor te vinden is. Mocht dat niet lukken, dan is dat natuurlijk geen ramp. Ik hoef er immers niet van te leven. Ik schrijf (houd ik mezelf voor) om te schrijven, niet om geld te verdienen of om de eer. Het is erg leuk om te merken de afgelopen weken dat mijn creativiteit niet verdwenen is. Ik loop weer over straat te fantaseren, de ideeën borrelen en ik heb plezier in het schrijven. Dat is wel eens anders geweest. Ik geniet ervan!
Er is ook een ander project dat hopelijk binnenkort echt gaat lopen. Vorig jaar heb ik voor de christelijke mensenrechtenorganisatie Jubilee Campaign een paar artikelen geschreven voor de actie die ze toen online voerden. Nu ben ik gevraagd om mee te denken over een mogelijk nieuw tijdschrift dat deze organisatie wil uitgeven. Dat vind ik erg leuk. Ik vind het thema namelijk erg belangrijk. Als je onder de indruk bent gekomen van de vrijheid die God je wil geven, wil je dat nu eenmaal ook voor anderen gaan zoeken. Dat is wat gerechtigheid betekent. De waarde die God jou heeft gegeven ook zien in de ander.
Maar eerst is er op de horizon een groot avontuur verschenen. Ik ga namelijk op reis naar India. Jawel, ik had het zelf ook niet verwacht, maar begin april ben ik in de bakermat van de beschaving, na China het land met de meeste inwoners, een smeltkroes van culturen ... India. Ik zie het als een geestelijk avontuur. ik ben dan ook erg benieuwd wat ik de twee weken dat ik daar zal zijn zal meemaken en zal leren over mijzelf, andere mensen en over God. Mijn reis naar Australie van twee jaar geleden was zo'n avontuur dat ik er een boek over ging schrijven. Dus wie weet wat deze reis gaat brengen ...
Er moet echter nog het een en ander geregeld worden voordat ik op reis kan. Dat vind ik behoorlijk stressvol, dat mogen jullie wel weten. Visums, vaccinaties et cetera. Het vreet energie, en die heb ik maar weinig. Ik probeer het in kleine stapjes te doen en deze dingen niet te zien als een bult die ik in een enkele sprong moet nemen. De kleine stapjes zijn overzichtelijker.
Wat voor extra stress zorgt is de spanning op mijn werk. Het is behoorlijk druk zonder webmaster. Dat vreet aan mijn collega's. En we zijn bovendien nog veel tijd kwijt aan de workshops die we doen met ons team communicatie. Ik probeer zelf positief gestemd te blijven, maar ik merk dat ik het moeilijk vind niet cynisch te worden. Mijn ervaringen bij mijn vorige werkgever met dit soort verandertrajecten was namelijk niet erg positief. Toen leidde het namelijk uiteindelijk tot mijn ontslag. Ik hoop dat het hier niet zo ver komt, maar het blijft bij mij wel op de achtergrond meespelen. Bovendien zijn de workshops een paar keer op deadline dagen. Nu zijn die maandagen so wie so niet rustig. Maar als je de helft van de dag een workshop hebt is het helemaal stressvol. Ook daarvoor geldt: een dag tegelijk. Kleine stappen in plaats van een grote sprong.
De afgelopen twee weken was ik behoorlijk verkouden. Ook volle voorhoofdsholtes de afgelopen week. Dat vreet ook energie. Vandaag voelt mijn neus behoorlijk vrij, dat is mooi, maar vooral gisteren voelde ik me een zombie (als ik in de spiegel keek, zag ik er ook zo uit. Door de verkoudheid was mijn slaap ook maar zo zo). Met weinig energie kun je weinig beginnen.
Het helpt me allemaal wel te leren om in het moment te leven, te genieten van wat ik kan, en niet bezorgd te zijn over wat ik allemaal niet zou kunnen. Dit is mijn leven nu en dat is goed.