Men zegt echter wel dat het bloed kruipt waar het niet gaan kan. Bovendien hebben schrijvers soms behoefte aan een podium, een plek om hun gedachten over allerlei onderwerpen te ventileren, in de hoop dat er mensen zijn die bereid zijn ze te lezen. Lange tijd vervulden het tijdschrift Bode (gevolg door Bodem) voor mij die rol. Bovendien had ik het idee opgevat om een boek te schrijven, waar ik mijn creatieve neigingen natuurlijk goed in kwijt kon. Maar toen het boek af was, en het tijdschrift zou worden opgeheven, zag ik mij plotseling staan zonder zeepkist. Tegelijk was ik me ervan bewust dat een beetje modern schrijver (en zelfs niet zo moderne schrijvers) tegenwoordig aanwezig zijn op internet. Meer excuus had ik niet nodig. En de publicatie van Hete Hangijzers, waaraan ik mijn medewerking had verleend, was de aanleiding voor mijn eerste bericht op het internet in twee jaar en negen maanden, op een totaal nieuwe blog: Indrukwekkende Vrijheid.
De titel van mijn blog is, zoals oplettende lezers vast hebben bespeurd, ontleend aan die van mijn boek. En de opzet ervan was ook breder dan die van mijn vorige. Die was vooral gewijd aan het verlangen naar 'de laatste haven', de goede wereld die komt, en alles wat dat verlangen bij mij opwekte in wetenschappelijke ontdekkingen, boeken, films en andere cultuuruitingen. Indrukwekkende Vrijheid begon wel met een paar wetenschapsberichten, maar vrij snel ontstond er een zeker ritme. Mijn blog begon te bestaan uit behoorlijk lange overdenkingen over uiteenlopende onderwerpen (tja, Goethe schijnt ooit te hebben gezegd dat hij geen tijd had om een korte brief te schrijven, en dus maar een lange stuurde), filmbesprekingen, boekbesprekingen, links naar berichten die ik interessant vindt en door mij genomen foto's.
De eerste paar maanden schreef ik gemiddeld een bericht per dag, maar na mijn Indiareis en de 'post boek dip' die ik doormaakte, werd het mij duidelijk dat ik die productie in elk geval niet kon volhouden. Ik nam me toen voor de lange berichten te bewaren voor het weekeinde (niet dat het me elke keer lukt, maar goed) en de foto's en links voor door de weeks. Het waren vooral de boekbesprekingen die het moesten ontgelden, maar het lijkt alsof de overdenkingen en filmbesprekingen alleen maar langer zijn geworden.
En nu zijn we dus een jaar, 294 berichten en 14 volgers verder. Als ik eerlijk ben, moet ik toegeven dat ik niet had gedacht het zo lang te zullen volhouden. Maar ik had ook niet gedacht zoveel mensen voor mijn schrijfsels te kunnen interesseren. En het einde lijkt nog niet in zicht. Voorlopig ga ik gewoon door met het vullen van het wereldwijde web. En jullie zijn van harte uitgenodigd om te blijven meelezen.
