Siberische taferelen

Nederland was de afgelopen weken bedolven onder een dik pak sneeuw. Dat leverde prachtige plaatjes op, van bomen waarvan alle takken met een laag wit waren bekleed. Mijn Eindhovense vriend legde uit dat dit alleen mogelijk was omdat het niet al te hard vroor. Want zolang het maar een paar graden vriest, is de bovenste laag watermoleculen op de ijskristallen van de sneeuwvlokken niet werkelijk vast, maar in twee dimensies nog vloeibaar: de moleculen bewegen nog van links naar rechts, maar niet van boven naar beneden, zeg maar. Dat betekent dat als twee vlokken met elkaar in contact komen, de twee 'vloeibare' laagjes met elkaar versmelten: de sneeuw kleeft. Vriest het te hard, dan wordt ook de buitenste laag moleculen vast, en kleven de vlokken niet aan elkaar. Dan valt het dus gewoon van de boomtakken af.