Nieuw-Zeeland had een uniek ecosysteem waarin de meeste niches werden gevuld door vogels (en vleermuizen) of insecten (en een paar primitieve reptielen). Dit is altijd zo geweest, blijkt nu, ook toen Nieuw-Zeeland voor een groot deel onder water stond. Toen maakten de pinguins er de dienst uit, met daaronder soorten die groter waren dan de grootste huidige pinguins: reuzenpinguins!
Ook plekken zonder regen of andere neerslag, zoals de droge valleien van Antarctica, blijken vochtig genoeg te kunnen worden om leven te onderhouden. Zout in de bodem trekt water uit de lucht. Op de resulterende natte plekken groeien bacteriën. Dezelfde processen zouden voor vloeibaar water kunnen zorgen op Mars.
Een spectaculaire trailer voor SF-film John Carter! En de nieuwste trailer voor The Avengers is ook indrukwekkend.
Dit filmpje is iets heel anders: Jezus in de wildernis.
The Christian Monist probeert uit te leggen waarom hij in God is blijven geloven, ook al raakte hij teleurgesteld met het circus van de evangelische kerk. "When I finally suffered my great disillusionment with Evangelicalism, I pulled the desire for honesty out of the closet and placed it at the center of my quest for meaning. My conclusion was, if God is really there, and I wasn't sure anymore, then He wasn't on the stage as another prop. He would have to be real. Thus the more honest I was, about myself and others, the closer I would be to finding Him. You see, a God that plays the same games of hide and seek with motives as we do . . . is a god at best." Zijn ervaringen hebben hem ertoe gebracht te twijfelen aan zijn eigen motieven om te geloven, en die van anderen die zich geen rekenschap geven van de realiteit. Daarom is zijn conclusie: "The hope for certainty must be abandoned." Zekerheid is alleen maar een nieuw heldenverhaal waar wij ons aan vastklampen om onze eigenwaarde veilig te stellen. Maar dat wil niet zeggen dat er geen reden is om te geloven.
Een schrijver op Mockingbird legt uit waarom de bijbel zo eerlijk is. Hij gaat over het echte leven. "Jesus never said, “The Kingdom of God is like a church service that goes on and on forever and never ends.” He said the kingdom was like a homecoming celebration, a wedding, a party, a feast to which all are invited. This idea was too radical for the religious leaders of his day. They were more concerned about etiquette, manners, traditions and religious rituals than about partying with Jesus. And that’s why they missed out."
Een nogal lang, maar heel goed artikel op Christianity Today maakt duidelijk dat de boodschap van de bijbel, de boodschap is over het koninkrijk van God, dat in Jezus werkelijkheid wordt. "In a truly Christian vision of the kingdom of God, though, Jesus of Nazareth isn't a hoop we jump through to extend our lives into eternity. Jesus is the kingdom of God in person. As such, he is the meaning of life, the goal of history, and the pattern of the future. The gospel of the kingdom starts and ends with the announcement that God has made Jesus the emperor—and that he plans to bend the cosmos to fit Jesus' agenda, not the other way around." Dit is goed nieuws. Het geeft betekenis aan ons leven nu: "If the kingdom is what Jesus says it is, then what matters isn't just what we neatly classify as "spiritual" things. The natural world around us isn't just a temporary "environment," but part of our future inheritance in Christ. Our jobs—preaching the gospel, loading docks, picking avocados, writing legislation, or herding goats—aren't accidental. The things we do in church—passing offering plates, cuddling crack-addicted babies, or fixing the "pop" in the sound system—aren't random. God is teaching us, as he taught our Lord, to learn in little things how to be in charge of great things." En bovendien geeft deze boodschap echte hoop voor de toekomst. "Perhaps we dread death less from fear than from boredom, thinking the life to come will be an endless postlude to where the action really happens. This is betrayed in how we speak about the "afterlife": it happens after we've lived our lives. The kingdom, then, is like a high-school reunion in which middle-aged people stand around and remember the "good old days." But Jesus doesn't promise an "afterlife." He promises us life—and that everlasting." Dit komt heel erg overeen met wat ik afgelopen najaar schreef over het Verhaal van God. Dat is niet anders dan het verhaal van het Koninkrijk van God, waarin gebeurt wat God zegt dat gebeurt, en dat dus gekenmerkt wordt door liefde en leven.
Een interessant artikel van Richard Beck op Experimental Theology over het sterven aan onze 'heldenverhalen' die we volgen om onze angst voor de dood het hoofd te bieden en het hopen op de opstanding (de expressie van de betekenis scheppende liefd van God), leidt tot een nog veel boeiender discussie. De schrijver zelf zegt daarin onder meer het volgende: "If we neurotically construct our identities as a response to fear and a need for self-preservation we are, at root, still animals. Complex and symbolic, but still animals. Fear-driven survival machines. Thus, to step out of this fear, to construct an identity not based on self-preservation but love, is to move away from the animal toward the truly human. In this, Christians would say that Jesus was the first to be truly human and, via his life/cross, showing us a path toward a new humanity."
