Rode cijfers staren
me beschuldigend aan
Vanuit de nacht. Slaap
lijkt me te ontlopen.
Alweer. Ik was al moe.
Over enkele uren
klinkt het signaal.
Ik moet de dag betreden.
Produceren. Helder zijn.
Mijn zwakheid maar niet tonen.
Maar nu lig ik en hoor
de ventilator zoemen,
auto’s op de weg, een stem,
luid, niet voor mij bedoeld.
Wat nodig is ontgaat mij.
Ik wil mijn lot vergeten
maar de morgen is ver weg
de reis erheen nog lang.
Ik ben uitgeput wanneer
ik arriveer. Ochtendlicht
troost niet, geeft slechts respijt.
Ik weet: de zon gaat onder
en mijn strijd begint opnieuw.
