Gedicht: Crocussen

Crocussen

Ze lijken wel gemaakt van plastic

-eidooiergeel en reclamepaars-

uitgestrooid over het koude gras

als afval, onbescheiden. Mijn oog 

wordt als door een magneet getrokken, 

schrikt terug. Ik kijk opnieuw, als bij

het zien van bloed, een ongeluk, 

gefascineerd, iets dat hier niet hoort

te bestaan. Bijna mismaakt wringt het

mijn kaders open. Ik slaak een zucht

De uitbarstingen van leven zijn

wat normaal is. Niet de winter.

Gedicht: Terugkeer

Terugkeer

En opeens is het zover:

de lucht weer blauw, het blad

van bomen schreeuwend als

de brengers van goed nieuws.

Kastanjes steken vlaggen op.

De bermen vol confetti:

fluitenkruid. Het geel van 

boterbloemen schettert

als trompetten. Het kwam uit 

het niets, rolde tapijten uit

bijna te fel voor mijn ogen

over de weiden. Het elastiek

is teruggeveerd. Het was zo strak

gespannen, leek te breken.

De wereld hield haar adem in.

Werd grijs. Niet meer. Terug is

het leven, deelt verkwistend 

uit van zichzelf. En ook aan mij.

Ja, dit gaat ooit voorbij. Eens went

de overdaad, verdwijnt de jeugd.

Maar nu ben ik hersteld 

en dans, mijn bed gedragen

op mijn schouders, op het feest.

Gedicht: Voorlente

Voorlente

Ja, de lucht is blauw.
Na lange dagen regen
en wind verschijnt de zon
kleurt gras weer groen en schept
onder bruggen glanspatronen.
Maakt kale takken mooi.
Ik zie het ook en warm
verstijfde ledematen.

Maar het wist niet uit
de woorden over het klimaat,
uitgestorven soorten
nieuwe ziekten, diepzeevuil.
Ze staren zwart op wit
me aan. Beschuldigend.
Het is niet ongedaan
te maken, dit verlies.

Er bloeien inderdaad al
bloemen. Speenkruid, krokus
laten mij niet onberoerd.
Ik kan heus genieten
van wat is. Maar wat was
komt niet terug. Verdriet
is ook reëel. De winter
is nog niet voorbij.