vrijdag 19 februari 2016

Gedicht: Crocussen

Crocussen

Ze lijken wel gemaakt van plastic
-eidooiergeel en reclamepaars-
uitgestrooid over het koude gras
als afval, onbescheiden. Mijn oog 
wordt als door een magneet getrokken, 
schrikt terug. Ik kijk opnieuw, als bij
het zien van bloed, een ongeluk, 
gefascineerd, iets dat hier niet hoort
te bestaan. Bijna mismaakt wringt het
mijn kaders open. Ik slaak een zucht
De uitbarstingen van leven zijn
wat normaal is. Niet de winter.