Dus was er gisteren een soort spontane mini-reunie. Het was erg leuk om van iedereen te horen wat ze op dit moment deden. Sommigen hadden net een nieuwe baan, anderen waren aan het eind van hun medische opleiding. En het bleek dat de man van mijn Ichthusvriendin ook een boek had geschreven (en gepubliceerd). Ik ben altijd enthousiast als ik medeschrijvers ontmoet en dit was geen uitzondering. Het was in ieder geval erg gezellig. Er waren ook foto's van tien jaar geleden. Erg grappig om mezelf terug te zien. Bovendien heb ik nu weer het postuur dat ik in die tijd had! Ik realiseerde me echter wel dat ik nu beter in mijn vel zit dan toen. Tien jaar geleden was ik juist overspannen geweest, en had ik niet bepaald een positief zelfbeeld.
Dit alles deed me ernaar verlangen (ja, deze blog zal nog vaak terugkeren op het onderwerp 'verlangen') meer mensen van die tijd te ontmoeten. Veel vrienden, met wie ik toch vaak goede gesprekken had en lief en leed deelde, heb ik al jaren niet gezien. En over sommigen hoorde ik dat die aan de andere kant van de wereld zitten als zendeling. Vrij onbereikbaar. Toch hebben ze een grote rol in mijn leven gespeeld, en ik misschien ook in dat van hen. Dat zal altijd betekenis blijven houden. We hebben een korte tijd een plek gehad in elkaars verhaal, en in de ontknoping zal blijken dat we een essentiële rol vervulden. We zijn andere personen dan we zouden zijn geweest zonder elkaar gekend te hebben.
En ik geloof dat in de wereld die komt, de laatste haven, Tol Eresseä, het hele verhaal van ons leven bekend zal zijn en gevierd zal worden. Wat nu nog verborgen is, wat onbelangrijk lijkt, wat we ons niet meer herinneren (zoals ik van de mensen op de foto's vaak niet eens meer hun naam kende), wordt dan openbaar. Het komt aan het licht. Dus ook de relaties die we met elkaar hebben gehad, de bemoedigende woorden die we tot elkaar hebben gesproken, de avonturen die we samen hebben ondernomen en misschien ook de onderlinge wrijving die ons gescherpt heeft: ze zullen voor altijd af te zien zijn aan de vorm die we hebben, zoals de vingerafdrukken van de pottenbakker blijven in de klei van de pot als die is gebakken. We zullen elkaar herkennen, en ik geloof dat we oprecht zullen genieten van elkaars verhaal. We zullen proeven hoe de luister van God in ieders leven zichtbaar is geworden en ons verbazen over de manier waarop de Schepper ons daarvoor heeft gebruikt. We zullen de relaties weer oppakken die door tijd en toeval waren onderbroken, en we zullen samen nieuwe avonturen beleven. We zullen niet meer van elkaar gescheiden worden, nooit meer. Dat is waar ik naar uitkijk.
Tot die tijd zijn er de onverwachte, spontane ontmoetingen zoals St. Pannekoek gisteravond, en die helpen ons om naar de toekomst uit te zien. St. Pannekoek is overigens afkomstig uit een stripverhaal van Jan, Jans en de Kinderen. Niet een traditionele feestdag, maar wat let ons om nieuwe feestdagen te verzinnen? Zet 29 november dus alvast in je agenda voor 2010! Een mooi moment voor lekker eten en nieuwe ontmoetingen.
