Herfstblad
de bomen. Verval kleurt elk
blad anders, zet hem apart
van het geheel. De nerven
geel of rood. Gatenpatroon
uniek. Ik zie voor het eerst
hun eigenheid. Nu niet meer
verenigd in hun succes.
Bijzonder kwetsbaar. Even
vlammen ze op, in verzet
tegen de dood. Als toortsen
brandend tegen grauwe lucht,
hun wezen onderstreept door
vergankelijkheid. En straks
gelijk in bruine aarde,
identieke takken, zwart,
maanden onveranderlijk.
Totdat het weer lente wordt.
