Ik kan het nauwelijks anders zeggen dan met een zucht: ik ben er weer. Een beetje zoals de hobbit Sam in
The Return of the King. De laatste woorden van de film als hij afscheid heeft genomen van Frodo, waarschijnlijk zijn beste vriend. "Well, I'm back." Aan de ene kant is hij blij om terug te zijn bij zijn geliefde Rose en zijn kinderen, in zijn leven van alle dag. Aan de andere kant heeft hij afscheid genomen van iemand die heel belangrijk voor hem was. En er is het verdriet om het verdwijnen van de laatste hoge elfen en al de schoonheid en al het avontuur dat Midden-Aarde met hen verlaten heeft. Goed, mijn belevenissen waren dan wel voor buitenstaanders wat minder episch dan die in
The Lord of the Rings, en de Verenigde Staten zijn niet Midden-Aarde (of Nieuw-Zeeland), maar de avonturen waren daarom niet minder echt, de schoonheid niet minder indrukwekkend en de contacten met vrienden niet minder persoonlijk. De drie weken dat ik samen met een goede vriend rondtrok een half continent doorkruiste hebben mijn leven veranderd (zoals de tocht van het reisgezelschap het leven van Sam veranderde) - ik denk niet dat het overdreven is dat te stellen. En niet alleen omdat ik de eerste Starbucks ooit (die aan Pike's Place in Seattle, Washington) bezocht (zie de foto!). De 'Pike's Place special reserve' koffie die ik er kocht is trouwens erg lekker.
Onze reis was een geestelijk avontuur (ik noem het eigenlijk voor mezelf al geen vakantie meer). Ik heb mezelf beter leren kennen (sterke en zwakke kanten), ik heb naar God geluisterd, ik heb samen met anderen gebeden, voor anderen gebeden, en anderen voor mij laten bidden. Ik heb nieuwe dingen gedaan en gedurfd. Ik ben bevestigd in mijn verlangens, mijn gevoel van roeping en ik heb nieuwe inzichten gekregen (en de duidelijkheid wat betreft het onderwerp van mijn volgende boek, waar ik op hoopte). Ik heb nieuwe vrienden gemaakt, en mijn relatie met bestaande vrienden is verdiept. Ik heb het hele aantekenboekje dat ik mee had als dagboek, volgeschreven. Ik heb keuzes gemaakt voor de toekomst, hoe ik me wil gedragen op mijn werk en privé. En nu gaat het erom in die realiteit te blijven leven. Daarom is het ook goed om thuis te komen, om de ritmes van het leven, het dagelijkse bestaan, weer op te pakken, zoals het ook voor Sam goed was om zijn verantwoordelijkheid als echtgenoot en vader (en Burgemeester van Hobbiton) weer op te pakken. Want het Grote Verhaal, de aanwezigheid van God, de manier waarop het koninkrijk zichtbaar wordt, is hier in Nederland niet anders dan in de Verenigde Staten en is onder mijn vrienden hier niet minder dan onder mijn vrienden daar. Ik lette er daar alleen wat meer op. Ik was er op afgestemd, omdat ik niet (of in elk geval minder) gepreoccupeerd was met de zorg van werk en mijn worsteling met passiviteit of verplichting. Maar ik kijk er naar uit om weer te proeven van die realiteit waar ik op mijn reis de smaak van opving, ik kijk er naar uit dat die ervaring van schoonheid, avontuur en intimiteit - de glorie van het Grote Verhaal - alles is wat ik meemaak. Maar, zoals Lewis het zegt: '
Meanwhile the cross comes before the crown, and tomorrow is a mondaymorning' (in het essay The Weight of Glory). Het is tijd om me weer op mijn werk te storten en goed om te gaan met de veranderingen in mijn functie die er aankomen, het is tijd om mijn vrienden weer op te zoeken en het leven met ze te delen, het is tijd om mijn plannen voor een nieuw boek te concretiseren en het is tijd om het blogritme weer langzaam op te pakken. De komende weken kunnen jullie veel foto's uit de Verenigde Staten verwachten, interessante links, filmbesprekingen en nieuwe essays.
